MIAŁAM 14 LAT I ZAMĘT W GŁOWIE. STAŁAM WŚRÓD BEZDROŻY I PRÓBOWAŁAM
ODSZUKAĆ ŚCIEŻKĘ, KTÓRA ZAPROWADZI MNIE NA WŁAŚCIWĄ DROGĘ. BYŁAM SAMA I
POTRZEBOWAŁAM WSPARCIA, BY ODNALEŹĆ SWOJE MIEJSCE W ŚWIECIE. NICZEGO SIĘ
NIE SPODZIEWAŁAM I NA NIC NIE LICZYŁAM. NIE WIERZYŁAM, ŻE ZNAJDZIE SIĘ
KTOŚ, KTO BĘDZIE MÓGŁ COŚ ZMIENIĆ W MOIM ŻYCIU. POMAŁU POGRĄŻAŁAM SIĘ W
CORAZ TO WIĘKSZEJ DEPRESJI. MOJE ŻYCIE PRZEPEŁNIAŁA CIEMNOŚĆ. I WTEDY
POJAWIŁ SIĘ ON. DRUGA KLASA GIMNAZJUM, ZMIANA KATECHETY. WYCHOWAWCZYNI
MÓWI, ŻE TO MŁODY MĘŻCZYZNA. WSZYSCY SĄ GO CIEKAWI, MNIE ON WISI.
SŁUCHAM, CO MÓWI, GDY POJAWIA SIĘ (NIE WIADOMO SKĄD) NA POLACH
MOKOTOWSKICH W DRUGIM DNIU INTEGRACYJNYM – NIC NOWEGO. NIE SPODZIEWAŁAM
SIĘ, JAK TEN CZŁOWIEK, Z KTÓRYM NAWET NIE ZAMIENIŁAM WTEDY NAWET SŁOWA,
ZMIENI MOJE ŻYCIE. JEDNA Z PIERWSZYCH LEKCJI, (ALBO I PIERWSZA) SALA 14,
1 PIĘTRO. NIE WIEM, O CZYM MÓWIŁ, ALE ZASUGEROWAŁ, ŻE MOŻE NAM POMÓC.
COŚ MI SIĘ WTEDY NIE SPODOBAŁO I PO LEKCJI PRZYSZŁAM DO NIEGO Z JAKIMŚ
SWOIM ŻALEM. KAZAŁ MI USIĄŚĆ I JAKIŚ CZAS ROZMAWIALIŚMY. I TAK TO SIĘ
ZACZĘŁO. OPOWIADAŁAM MU O WSZYSTKIM, CO SIĘ ZE MNĄ DZIAŁO, A DZIAŁO SIĘ
WIELE. MIĘLIŚMY ZAJĘCIA DWA RAZY W TYGODNIU: WE WTORKI I PIĄTKI. DLA NAS
OBOJGA BYŁA TO OSTATNIA GODZINA. W DOMU MÓWIŁAM, ŻE MAM ZEBRANIE SWOJEJ
GRUPY. PRZEZ CAŁY ROK, ZOSTAWAŁAM PO LEKCJI BY POROZMAWIAĆ. TRWAŁO TO
CZASEM PONAD GODZINĘ. GODZINĘ DŁUŻEJ ZOSTAWAŁAM W SZKOLE! DODATKOWO W
CZWARTKI MIAŁ DYŻUR NA DUŻEJ PRZERWIE NA PARTERZE GDZIE ZWYKLE CZEKAŁAM
NA JEDZĄCĄ OBIAD KOLEŻANKĘ, ZAWSZE WIĘC GO ZAGADYWAŁAM. A ON MNIE
SŁUCHAŁ I NAPRAWDĘ ROZUMIAŁ. TO BYŁO JAK SEN. NARESZCIE NIE BYŁAM SAMA,
ZNALAZŁAM PRAWDZIWEGO PRZYJACIELA. ZMIENIŁ MOJE ŻYCIE, NAPEŁNIŁ JE NOWYM
ZNACZENIEM. PRZY NIM NABRAŁO SENSU. MIAŁAM WRAŻENIE, ŻE ON WIDZI ŚWIAT W
NIEBIESKICH OKULARACH. MIAŁ W SOBIE PEŁNO OPTYMIZMU, KTÓRYM MNIE
ZARAŻAŁ. BYŁ OBCY A JEDNOCZEŚNIE TAK BLISKI. W CIĄGU KILKU MIESIĘCY STAŁ
MI SIĘ NAJBLIŻSZYM CZŁOWIEKIEM NA ŚWIECIE. NIKOMU NIE UFAŁAM TAK JAK
JEMU. BYŁ JAK STARY PRZYJACIEL RODZINY, MÓJ STARY PRZYJACIEL RODZINY.
ROZMOWY Z NIM PRZYNOSIŁY MI DUŻĄ ULGĘ. DO DOMU WRACAŁAM SZCZĘŚLIWSZA,
SPOKOJNIEJSZA. PARĘ OSÓB WIEDZIAŁO O NASZYCH KONTAKTACH. PRZEDE
WSZYSTKIM AGATA, KAROL, ANKA I KAŚKA, ALE ONI NA MOJĄ PROŚBĘ MILCZELI
(CHYBA). BYWAŁO ZE ¬MNĄ RÓŻNIE. GDYBY NIE ON JUŻ PEWNIE DAWNO
WSKOCZYŁABYM POD TRAMWAJ. JEDNAK NIE ZROBIŁAM TEGO, NIE BYŁAM SAMA.
CIĄGLE SŁYSZAŁAM OD NIEGO, ŻE „UCIECZKA TO NIE ROZWIĄZANIE”. NIE
WIERZYŁAM W TO. DOPIERO PÓŹNIEJ BARDZO BOLEŚNIE PRZEKONAŁAM SIĘ, ŻE MIAŁ
RACJĘ. WIERZYŁAM W NIEGO. POTRZEBOWAŁAM JEGO SŁÓW, JEGO WIARY,
OPTYMIZMU. PO KAŻDEJ ROZMOWIE Z NIM CZUŁAM, ŻE NAPEŁNIA MNIE NOWA SIŁA,
DZIĘKI KTÓREJ MOGŁAM PRZETRWAĆ JAKIŚ CZAS. UZALEŻNIŁAM SIĘ OD NIEGO,
POTRZEBOWAŁAM JEGO STAŁEJ OBECNOŚCI. WIEDZIAŁAM KIEDY, GDZIE I Z KIM MA
ZAJĘCIA. TO BYŁO CHORE, WIEM, ALE JA BYŁAM TYLKO SŁABĄ, POTRZEBUJĄCĄ
POMOCY I SAMOTNĄ DZIEWCZYNĄ. DLA MNIE TO BYŁO NIESAMOWITE. POZNAŁAM
CZŁOWIEKA BARDZO WYJĄTKOWEGO. NAWET NIE PRZEWIDYWAŁAM JAK TO NA MNIE
WPŁYNIE. TO BYŁA JEDYNA OSOBA, KTÓRA MIAŁA NA MNIE TAK OGROMNY WPŁYW,
KTÓRA UMIAŁA MNIE DO WSZYSTKIEGO PRZEKONAĆ. ROBIŁAM PRAWIE WSZYSTKO,
CZEGO ON ODE MNIE CHCIAŁ. NIKT INNY NIE BYŁBY W STANIE PRZEKONAĆ MNIE DO
PRZE-CZYTANIA FRAGMENTU TEKSTU NA DRODZE KRZYŻOWEJ. ON MNIE ZMUSIŁ, NIE
BYŁAM WSTANIE MU ODMÓWIĆ, CHOĆ BARDZO TEGO NIE CHCIAŁAM. BYŁO OSTRO,
PRAWIE SIĘ Z NIM POKŁÓCIŁAM, ALE I TAK TO ZROBIŁAM. TEN PIĄTEK DŁUGO
POZOSTANIE MI W PAMIĘCI. POTEM OSKARŻYŁAM GO, ŻE PRZEZ NIEGO NIE TRZYMAM
DIETY (PO WSZYSTKIM Z NERWÓW POSZŁAM NA GOFRA). ON TEŻ ZMUSIŁ MNIE W
TRAKCIE JEDNEJ Z ROZMÓW ABYM WYPISAŁA 10!!! SWOICH ZALET. PODZIWIAŁAM
CIERPLIWOŚĆ Z JAKĄ SIĘ ZE MNĄ OBCHODZIŁ. BYŁO MI CIĘŻKO, SAMA NIE
WIEDZIAŁAM CO ZE SOBĄ ZROBIĆ. ON BYŁ ZAWSZE WTEDY OBOK MNIE – STOSOWAŁ
JAK BYM TO TERAZ NAZWAŁA TERAPIĘ.
ROK SZKOLNY MINĄŁ I PRZYSZŁY
WAKACJE. NIE WIEDZIAŁAM, CZY GO JESZCZE ZOBACZĘ, CZY BĘDZIE UCZYŁ W
PRZYSZŁYM ROKU. CAŁE WAKACJE WALCZYŁAM ZE SOBĄ. NADSZEDŁ WRESZCIE TEN
DZIEŃ KIEDY DOWIEDZIAŁAM SIĘ ŻE ON ZOSTAŁ. BYŁAM ZADOWOLONA, JEDNAK W
NASZYCH RELACJACH COŚ SIĘ ZMIENIŁO. NA POZÓR WSZYSTKO BYŁO PO STAREMU
LECZ GODZINY NAM SIĘ POZMIENIAŁY I BYŁO MNIEJ OKAZJI DO ROZMÓW. MIAŁAM
WYRAŹNIE ŻE SIĘ ODSEPAROWYWAŁ. KIEDY COŚ PRÓBOWAŁAM ON MÓWIŁ ŻE NIE WIE
CO ZROBIĆ, BARDZIEJ NACISKAŁ NA WIZYTĘ U PEDAGOG, ALE JA SIĘ BAŁAM ŻE TO
WYJDZIE NA JAW. W TYM WYPADKU NIE MIAŁ SZANSY ABY MNIE PRZEKONAĆ. PO
JAKIMŚ CZASIE ZROZUMIAŁAM CO SIĘ DZIEJE. CZY MIAŁ DOSYĆ CZY NIE CHCIAŁ W
TO DALEJ BRNĄĆ, A MOŻE NAPRAWDĘ NIE WIEDZIAŁ CO ROBIĆ I NIE CHCIAŁ
POPEŁNIĆ BŁĘDU. CIĘŻKO TO PRZEŻYŁAM, POCZUŁAM SIĘ ZAWIEDZIONA I
ZRANIONA. NIE MIAŁAM WYJŚCIA, ROZUMIAŁAM GO. W KOŃCU UPORAŁAM SIĘ Z TĄ
SYTUACJĄ, ALE STARE NAWYKI ZOSTAŁY. NIE ZMIENIŁAM SWOJEGO STOSUNKU DO
NIEGO. W PONIEDZIAŁKI ZAJĘCIA BYŁY NA PIĄTEJ GODZINIE, POTEM BYŁA
PIĘTNASTOMINUTOWA PRZERWA, NA KTÓREJ Z NIM ROZMAWIAŁAM. OBYDWOJE
MIELIŚMY POTEM JESZ¬CZE GODZINĘ, ALE TO NIE BYŁ JUŻ MÓJ CZAS – NALEŻAŁ
ON DO KLASY „G”; ONI TEŻ GO ZAGADYWALI. NIC DZIWNEGO BYŁ MŁODY,
SYMPATYCZNY I NAPRAWDĘ MOŻNA BYŁO Z NIM POROZMAWIAĆ NA KAŻDY TEMAT. ZNÓW
WIEDZIAŁAM O NIM WSZYSTKO. W CZWARTKI ZNÓW MIAŁ DYŻUR NA PRZERWIE
OBIADOWEJ, TYM RAZEM NA PIERWSZYM PIĘTRZE. BYŁAM POD OBSTRZAŁEM, ALE
MIMO TO CZĘSTO UDAWAŁO MI SIĘ ZAJĄĆ MU CHWILKĘ. WIEM ŻE W DRUGIEJ KLASIE
ROZWIĄZYWAŁ JAKIEŚ WEWNĘTRZNE NIEPOROZUMIENIA DZIEWCZYN Z MOJEJ KLASY.
WIELE OSÓB BYŁO MU PRZECIWNYCH, ZWŁASZCZA MOJA PRZYJACIÓŁKA, DLATEGO TEŻ
MUSIAŁAM UWAŻAĆ. TRUDNO MI BYŁO ROZMAWIAĆ Z NIĄ NA TEN TEMAT, ZWŁASZCZA
GDY ONA PRZEDSTAWIAŁA SWOJĄ WERSJĘ. BYŁY TO GŁUPIE ROZMOWY, ZAWSZE
PRÓBOWAŁAM UCIEC OD TEMATU, ZAKOŃCZYĆ I NIE WDAWAĆ SIĘ W DYSKUSJĘ. ON
BYŁ DOBRYM CZŁOWIEKIEM, CZUŁAM TO – MAM NOSA DO LUDZI. ZAWSZE GO
BRONIŁAM. UWAŻAŁAM GO NIEMAL ZA PÓŁBOGA.
NIESTETY NASZ CZAS DOBIEGŁ
KOŃCA – PRZYSZEDŁ KONIEC ROKU, A DLA MNIE OZNACZAŁO TO OPUSZCZENIE
GIMNAZJUM. TEGO DNIA CHYBA NIGDY NIE ZAPOMNĘ. PAMIĘTAM JAK BARDZO
CHCIAŁAM TEGO OSTATNIEGO DNIA ZOBACZYĆ GO CHOĆ PRZEZ CHWILKĘ, POŻEGNAĆ
SIĘ, PODZIĘKOWAĆ. BARDZO MI NA TYM ZALEŻAŁO. NIE WIEDZIAŁAM JEDNAK JAK
TO WSZYSTKO SIĘ ODBĘDZIE, CZY BĘDZIE KU TEMU OKAZJA, A NIE STARCZYŁO BY
MI ODWAGI BY GO SZUKAĆ. TEGO DNIA COŚ NIE WYSZŁO I NIE BYŁO MNIE NA
UROCZYSTOŚCIACH A ŚWIADECTWO ODBIERAŁAM PÓŹNIEJ. TO BYŁO JAK SEN. SZŁAM
DO SZKOŁY A WŁAŚCIWIE TYLKO DO WYCHOWAWCZYNI. NIE MIAŁAM ZŁUDZEŃ ŻE GO
SPOTKAM, NIE MYŚLAŁAM NAWET O NIM BO TYLE SIĘ WYDARZYŁO. WESZŁAM DO
SZKOŁY I UDAŁAM SIĘ PROSTO W KIERUNKU SALI 11, NAJKRÓTSZĄ DROGĄ. KIEDY
ZBLIŻAŁAM SIĘ DO SCHODÓW ZOBACZYŁAM GO. WYSZEDŁ WŁAŚNIE Z SALI
GIM-NASTYCZNEJ. PODESZŁAM DO NIEGO I PODZIĘKOWAŁAM MU ZA WSZYSTKO, CO
DLA MNIE ZROBIŁ. ON ZAPRZECZAŁ, MÓWIŁ ŻE MÓGŁ ZROBIĆ WIĘCEJ. POWIEDZIAŁ
MI JAK ZWYKLE, ŻE WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE. PRZEZ CHWILĘ TRZYMAŁ MOJĄ
RĘKĘ. CZUŁAM SIĘ SZCZĘŚLIWA. WŁAŚNIE WY-FRUWAŁAM Z POD JEGO SKRZYDEŁ I
SŁYSZAŁAM JEGO SŁYNNE SŁOWA „BĘDZIE DOBRZE”. TO BYŁO WSPANIAŁE. BYŁO TO
POŻEGNANIE I WYDAWAŁO SIĘ, ŻE OSTATNIE SPOTKANIE PRZYJACIÓŁ. COŚ SIĘ
KOŃCZYŁO, ZOSTAŁ ZAMKNIĘTY PEWIEN OKRES ŻYCIA. NIE ZDAWA¬ŁAM SOBIE
SPRAWY, CO BĘDZIE DALEJ, JAK BARDZO MI GO BĘDZIE BRAKOWAĆ. W NOWYM ROKU
SZKOLNYM RÓWNIEŻ BARDZO CHCIAŁAM BYĆ BLISKO NIEGO, MIEĆ Z NIM JAKIŚ
KONTAKT, ALE WYSZŁO INACZEJ. PIERWSZY RAZ SPOTKAŁAM GO ZUPEŁNIE
PRZYPADKIEM - W KOŚCIELE NA MSZY. MIAŁAM IŚĆ NA 10, ALE NIE ZDĄŻYŁAM SIĘ
WYROBIĆ I POSZŁAM NA 10:30. KIEDY WESZŁAM SPOSTRZEGŁAM GO OD RAZU, ON,
CHOĆ KRĘCIŁ SIĘ OBOK, NIE ZAUWAŻYŁ MNIE. NIESTETY NIE MOGŁAM PODEJŚĆ BO
NIE BYŁAM SAMA. CAŁĄ MSZĘ NIE MOGŁAM SIĘ SKONCENTROWAĆ, CIĄGLE GO
OBSERWOWAŁAM. PO MSZY POD JAKIMŚ PRETEKSTEM ZOSTAWIŁAM KOLEŻANKI I
PODE-SZŁAM. CHWILĘ ROZMAWIALIŚMY. PYTAŁ CO SŁYCHAĆ. NIESTETY ZARAZ
MUSIAŁ ODEJŚĆ BO NIE BYŁ SAM. ZMIESZAŁAM SIĘ JAK ZAWSZE W TAKIEJ
SYTUACJI. JEDNAK BARDZO UCIESZYŁAM SIĘ Z TEGO SPOTKANIA. POTRZEBOWAŁAM
POCIESZENIA I TEGO UPRAGNIONEGO ZDANIA „WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE”.
ROZMAWIALIŚMY JAK DAWNIEJ: SZCZERZE I OTWARCIE, TO BYŁO NIESAMOWITE.
STARAŁAM SIĘ MU STREŚCIĆ OSTATNIE WYDARZENIA, CHOCIAŻ W DWÓCH ZDANIACH.
DRUGIE SPOTKANIE BYŁO RÓWNIE PRZYPADKOWE I TEŻ W KOŚCIELE. TYM RAZEM
BYŁAM Z AGATĄ NA RÓŻAŃCU. W POŁOWIE MSZY SPOJRZAŁAM W KIE¬RUNKU
ZAKRYSTII I ZOBACZYŁAM GO. ZNÓW UKRADKIEM MU SIĘ PRZYPATRYWAŁAM. PO MSZY
UDAŁAM SIĘ Z KOLEŻANKĄ Z KTÓRĄ PRZYSZŁAM DO ZAKRYSTII. PRZYWITAŁYŚMY
SIĘ Z NIM, PO CZYM WESZŁYŚMY. PO ZAŁATWIENIU SPRAWY KOLEŻANKA
ZAPROPONOWAŁA ABY NA NIEGO POCZEKAĆ, CZEGO I JA BARDZO CHCIAŁAM. TYM
RAZEM ROZMOWA PRZEBIEGAŁA TROCHĘ INACZEJ, NIE BYLIŚMY SAMI. JAK ZWYKLE
SIĘ DO MNIE PRZYCZEPIŁ: TYM RAZEM ŻE NIE MAM CZAPKI ANI SZALIKA. GŁOSEM
SKRAJNIE NIEGRZECZNYM POWIEDZIAŁAM MU, ŻE MAM KOŁNIERZ POD SZYJĄ I
KAPTUR. ROZPOCZĘŁA SIĘ MSZA, SPYTAŁ CZY ZOSTAJEMY, JEDNAK MY MIAŁYŚMY
JUŻ DOŚĆ. WRACAJĄC DO DOMU MÓWIŁYŚMY O NIM, ALE KAŻDA Z NAS MÓWIŁA Z
INNEJ PERSPEKTYWY. DLA NIEJ BYŁA TO TYPOWA ROZMOWA DWÓCH UCZENNIC Z
DAWNO NIEWIDZIANYM NAUCZYCIELEM, ALE DLA MNIE BYŁO TO COŚ
SZCZEGÓLNIEJSZEGO, BARDZIEJ ZNACZĄCEGO. SPOTKANIE Z PRZYJACIELEM, Z
NAJBLIŻSZĄ OSOBĄ, POCIESZYCIELEM. Z CZŁOWIEKIEM, KTÓRY DODAJE MI SIŁ,
ZACHĘCA DO ŻYCIA. KILKAKROTNIE POTEM PRÓBOWAŁAM NA NIEGO WPAŚĆ. JEDNAK
NIGDY MI SIĘ TO NIE UDAŁO. NIESTETY KIEDY BYŁAM W SZKOLE PRZED ŚWIĘTAMI
NIE WIDZIAŁAM GO. STAŁAM PRZED POKOJEM NAUCZYCIELSKIM I SPOTKAŁAM KILKU
NAUCZYCIELI, JEDNAK NIE JEGO. NIE MIAŁAM ODWAGI ABY TAM WEJŚĆ. BĘDĄC
KTÓREGOŚ DNIA NA MSZY O 18:30 BYŁAM PEWNA ŻE ON TAM JEST. STAŁAM PO
DRUGIEJ STRONIE KOŚCIOŁA, ALE GO NIE ZOBACZYŁAM. DO DZIŚ JESTEM PEWNA,
ŻE ON TAM BYŁ. WY¬DAWAŁO MI SIĘ, ŻE ON CHODZI CODZIENNIE NA MSZĘ O 18:30
ALE MNIE NIGDY NIE BYŁO PO DRODZE. SZUKAŁAM GO NA DRODZE KRZYŻOWEJ O
17:30 – NIESTETY BEZ POWODZENIA. AGATA I KAROL SPOTKALI GO NA GORZKICH
ŻALACH. JA BYŁAM DWA RAZY I NIGDY GO NIE SPOTKAŁAM, MOŻE GDYBYM POSZŁA
TRZECI, A NIE URWAŁA SIĘ, MOŻE BYŚMY SIĘ SPOTKALI. KIEDY MÓWILI MI O TYM
SZYBKO KOŃCZYŁAM TEMAT – PO PROSTU BYŁAM ZAZDROSNA, W SERCU CZUŁAM ŻAL,
BÓL – TAK BARDZO CHCIAŁAM BYĆ NA ICH MIEJSCU, TAK BARDZO PRAGNĘŁAM GO
SPOTKAĆ, TAK MI ZALEŻAŁO. TO SAMO CZUŁAM, KIEDY KTÓREGOŚ DNIA KAROL
POWIEDZIAŁ MI, ŻE ROZMAWIAŁ Z NIM I ŻE ZAPROSIŁ GO DO CORSO. KIEDYŚ
PRZECHODZĄC OBOK SZKOŁY WYDAWAŁO MI SIĘ, ŻE ON TAM JEST. SERCE ZACZĘŁO
MI MOCNIEJ BIĆ, NATYCHMIAST PRZESZŁAM NA DRUGĄ STRONĘ ULICY, ZUPEŁNIE
NIE ZDAWA¬ŁAM SOBIE SPRAWY, CO SIĘ WOKÓŁ MNIE DZIEJE. BYŁAM JAK W AMOKU.
NIESTETY TO NIE BYŁ ON. KILKA RAZY SIĘ TAK ZAWIODŁAM. TO BOLI, ALE CO
ROBIĆ - JESTEM W SYTUACJI BEZ WYJŚCIA, NIE ZMIENIĘ TEGO, PRZYWIĄZAŁAM
SIĘ I JUŻ. POD KONIEC PIERWSZEJ KLASY LICEUM, PO JEDNEJ Z CIĘŻSZYCH
NOCY, PRZYŚNIŁ MI SIĘ. BYŁO TO TROCHĘ DZIWNE. JECHALIŚMY NA DZIAŁKĘ, ALE
Z DRUGIEJ STRONY. SIEDZIELIŚMY NAPRZECIWKO SIEBIE, JA O JEDNO MIEJSCE Z
TYŁU. CHWALIŁAM SIĘ, ŻE MAM NOWY SPOSÓB NA ROZŁADOWANIE SIĘ. WTEDY
POJAWIŁA SIĘ (NIE WIEM SKĄD) KOBIETA, Z KTÓRĄ ROZMAWIAŁ PO ANGIELSKU
(CHYBA JEGO MATKA). ON DALEJ MNIE SŁUCHAŁ I ROZMAWIAŁ Z NIĄ NA PRZEMIAN.
MIAŁAM OCHOTĘ ODEZWAĆ SIĘ DO NIEJ, ALE ZAMILKŁAM. PODNIOSŁAM SIĘ DO
WYJŚCIA, BO ZBLIŻAŁ SIĘ PRZYSTANEK. ZA CHWILE I ON POŻEGNAŁ SIĘ I
POSZEDŁ DO DRUGIEGO WYJŚCIA. GDY WYSIADŁAM STRACIŁAM RÓWNOWAGĘ NA
WERTEPACH, KTÓRE TAM BYŁY I POPROSIŁAM BY PODAŁ MI RĘKĘ, CO I UCZYNIŁ,
ZARAZ POTEM WCISNĘŁAM SIĘ POD JEGO RĘKĘ TAK, ŻE MUSIAŁ MNIE OBJĄĆ.
PYTAŁAM GO O COŚ (CHYBA CZY BĘDZIE NOCOWAĆ NA DZIAŁCE), A ON NA TO, ŻE
MUSI SOBIE ZNALEŹĆ JAKIŚ KĄT. POPATRZYLIŚMY SOBIE W OCZY, BYLIŚMY BLISKO
SIEBIE. POSZLIŚMY DO SKLEPU, GDZIE O JAKIEŚ MIEJSCE SPYTAŁ I COŚ MU
DALI. NIE PAMIĘTAM, W JAKICH OKOLICZNOŚCIACH, ALE TRZY RAZY POCAŁOWAŁ
MNIE W CZOŁO. TEN SEN BYŁ DLA MNIE BARDZO WAŻNY, ZWŁASZCZA ZARAZ PO
OBUDZENIU SIĘ. POCZUŁAM, ŻE ZNÓW BYŁ BLISKO MNIE. TAK DAWNO GO NIE
WIDZIAŁAM, JUŻ STRACIŁAM WIARĘ, ŻE GO JESZCZE ZOBACZĘ, A TU ON DO MNIE
PRZYSZEDŁ, ZNÓW POCIESZAŁ MNIE W TRUDNEJ CHWILI. BARDZO MI GO BRAKOWAŁO,
CHCIAŁAM, ABY NADAL BYŁ GDZIEŚ BLISKO MNIE, ABYM MOGŁA SIĘ DO NIEGO
ZWRÓCIĆ. BO MIMO, IŻ MAM JUŻ INNY ŚWIAT TO ON NADAL JEST DLA MNIE BARDZO
WAŻNY I TAK POZOSTANIE NA ZAWSZE, NA ZAWSZE BĘDZIE MOIM PRZYJACIELEM.
LOS NIE SPRZYJAŁ NASZYM SPOTKANIOM I PIERWSZĄ KLASĘ PRZEBYŁAM WŁAŚCIWIE
BEZ JEGO OBECNOŚCI – MIAŁAM TYLKO WSPOMNIENIA. PO ZAKOŃCZENIU ROKU
SZKOLNEGO ZNÓW ODWIEDZIŁAM SWOJĄ STARĄ SZKOŁĘ. TYM RAZEM ODWAŻYŁAM SIĘ
WEJŚĆ DO POKOJU NAUCZYCIELSKIEGO I OD RAZU GO SPOSTRZEGŁAM. NIE MOGŁAM
JEDNAK OD RAZU PODEJŚĆ – JAK BY TO WYGLĄDAŁO. NA BRZEGU SIEDZIAŁY BABKA
OD MATMY I RUSKA, Z KTÓRYMI CHWILĘ ROZMAWIAŁAM, A W MIĘDZY CZASIE
NAUCZYCIELKA, KTÓRA SIEDZIAŁA NAPRZECIWKO NIEGO, ODESZŁA I ZOSTAWIŁA MI
WOLNĄ DROGĘ, TOTEŻ SWOBODNIE PODESZŁAM I PRZYWITAŁAM SIĘ. ZAZNACZYŁAM,
ŻE DAWNO SIĘ NIE WIDZIELIŚMY, ŻE AGATA I KAROL MÓWILI MI O SPOTKANIACH,
POTEM POCHWALIŁAM SIĘ SZÓSTKĄ Z RELIGII, A ON POPROSIŁ (W SWOIM STYLU),
BY MU POKAZAĆ ŚWIADECTWO, POWIEDZIAŁAM, ŻE TA SZÓSTKA TO DZIĘKI NIEMU I
PRZYPOMNIAŁAM REFERAT „SYSTEM KOMUNISTYCZNY WOBEC KOŚCIOŁA
KATOLICKIEGO”, SPYTAŁ CZY TO NIE TEN SAM REFERAT, ALE NIE PRZYZNAŁAM
SIĘ, POWIEDZIAŁAM, ŻE TO DZIĘKI NIEMU MIAŁAM MATERIAŁY. CHWILĘ
ROZMAWIALIŚMY - NARZEKAŁAM, ŻE FIZYKA WYCISNĘŁA ZE MNIE WSZYSTKIE SIŁY,
ŻE BYŁAM NA SKRAJU ZAŁAMANIE NERWOWEGO I MAŁO BRAKOWAŁO, A BY MNIE
OGLĄDAŁ W ZAKŁADZIE PSYCHIATRYCZNYM – TYLKO SIĘ UŚMIECHNĄŁ NIE
DOWIERZAJĄC. ZARAZ POTEM MUSIAŁ WYJŚĆ, A JA ROZMAWIAŁAM JESZCZE Z DRUGĄ
NAUCZYCIELKĄ I WIEDZIAŁAM JAK PARĘ RAZY PRZECHODZIŁ OBOK POKOJU I PATRZY
NA MNIE. W PAMIĘCI POZOSTAJE MI TEN JEGO UŚMIECH, TON GŁOSU I SŁOWA,
KTÓRE WYNAGRODZIŁY MI TYLE CZASU SAMOTNOŚCI. UBRANY BYŁ W JASNY
GARNITUR, KTÓRY GO WYRÓŻNIAŁ. PO WYJŚCIU BYŁAM W EUFORII, TAK DŁUGO
CZEKAŁAM NA TO SPOTKANIE. BYŁAM TAKA SZCZĘŚLIWA, DŁUGO TO PRZEŻYWAŁAM,
TO BYŁO JAK SEN. WIDZIAŁAM GO, ROZMAWIAŁAM Z NIM, PATRZYŁAM NA NIEGO.
WIĘKSZEGO SZCZĘŚCIA NIE MOŻNA SOBIE WYOBRAZIĆ. SPOTKANIE Z PRZYJACIELEM
PO TAK DŁUGIM CZASIE. NASTĘPNE MIAŁO SIĘ ODBYĆ DOPIERO PO WAKACJACH.
JEDNAK NIE. BYŁ 13 LIPCA. PRZYJECHAŁAM DO WARSZAWY, BO MIAŁAM SWOJE
PLANY, KTÓRE NIE BARDZO SIĘ POWIODŁY. POSZŁAM DO KOŚCIOŁA NA 18:30.
PRZYSZŁAM WCZEŚNIEJ, JAKO, ŻE NIE SKOŃCZYŁO SIĘ POPRZEDNIE NABOŻEŃSTWO
STAŁAM Z TYŁU, WYJĄTKOWO PO LEWEJ STRONIE. OBSERWOWAŁAM WSZYSTKICH
WCHODZĄCYCH BO CZEKAŁAM NA ZNAJOMEGO KOLEŻANKI, Z KTÓRĄ BYŁAM. W PEWNYM
MOMENCIE ZOBACZYŁAM GO I MIMO, IŻ NIE BYŁAM SAMA MUSIAŁAM PODEJŚĆ.
ZAUWAŻYŁ, ŻE DO NIEGO PODCHODZĘ DOPIERO, GDY SIĘ ODEZWAŁAM. NIE
WIERZYŁAM WŁASNYM OCZOM, ŻE GO WIDZĘ I TO MU NA PRZYWITANIE POWIEDZIAŁAM
– PODAŁ MI RĘKĘ. BYŁAM MOCNO ZDZIWIONA, ŻE SIEDZI W WARSZAWIE – BYŁA
POŁOWA LIPCA. JA Z KOLEI POWIEDZIAŁAM MU, ŻE PRZYJEŻDŻAM TU, BO SZARPIE
SIĘ Z RODZINĄ NA DZIAŁCE. ZDZIWIŁO GO TO, POCIESZYŁ MNIE JEDNYM SŁOWEM,
POTEM SPYTAŁ O KOLEJKĘ DO SPOWIEDZI I ODSZEDŁ. BACZNIE GO OBSERWOWAŁAM.
USIADŁAM Z KOLEŻANKĄ Z PRZODU. CO JAKIŚ CZAS UKRADKIEM (BY MNIE NIE
ZAUWAŻYŁ) ODWRACAŁAM SIĘ W JEGO KIERUNKU. BYŁAM ZNÓW PODENERWOWANA.
KIEDY ZACZĘŁA SIĘ MSZA MUSIAŁAM SIĘ SKUPIĆ Z POWODU KSIĘDZA KRZYSZTOFA,
STARAŁAM SIĘ JEDNAK NADAL ZERKAĆ: NAJPIERW WIDZIAŁAM JAK CZEKA, POTEM
PRZY KONFESJONALE. POTEM ZNIKNĄŁ MI Z WIDOKU. MYŚLAŁAM, ŻE PO SPOWIEDZI
STANIE GDZIEŚ W POBLIŻU, ALE NIE. ZOBACZYŁAM GO DOPIERO PRZY KOMUNII
JAKO JEDNĄ Z OSTATNICH OSÓB. DOŚĆ SZYBKO WYSZŁYŚMY, NIESTETY NIE
ZAUWAŻYŁAM GO. TAK, ZAKOŃCZYŁO SIĘ KOLEJNE SPOTKANIE, SZKODA, ŻE TYLKO
TRWAŁO TAK KRÓTKO. BYŁO ONO JEDNAK DLA MNIE BARDZO WAŻNE, POZWOLIŁO
ZDYSTANSOWAĆ SIĘ OD PEWNYCH SPRAW, NABRAĆ SIŁ. TYDZIEŃ PÓŹNIEJ NIE
POWIODŁA SIĘ TA SZTUKA, ZA TO DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ OWSZEM. PO KOMUNII
PODESZŁAM BLIŻEJ OŁTARZA I ZOBACZYŁAM GO W PIERWSZEJ ŁAWCE PO, DRUGIEJ
STRONIE. OBOK JAKAŚ DZIEWCZYNA – DOMYŚLAŁAM SIĘ, ŻE BYŁA Z NIM,
ZWŁASZCZA JAK ZOBACZYŁAM, ŻE RAZEM KLĘKAJĄ. PRZY OGŁOSZENIACH CHWILĘ NA
NIEGO PATRZYŁAM, ODWRÓCIŁAM SIĘ W OSTATNIEJ CHWILI, NIM ON SPOSTRZEGŁ
MNIE, NIE CHCIAŁAM, ABY MYŚLAŁ, ŻE GO OBSERWUJĘ. PO MSZY PRZESZŁAM NA
DRUGĄ STRONĘ, BO PRZY TAMTYM WYJŚCIU BYŁAM UMÓWIONA. PRZECHODZIŁAM OBOK
NIEGO, ALE MNIE CHYBA NIE ZAUWAŻYŁ. NIE UDAŁO MI SIĘ DOCZEKAĆ JEGO
WYJ-ŚCIA, BO MUSIAŁAM IŚĆ ZE ZNAJOMYM, CZEGO TROCHĘ ŻAŁUJE – CHCIAŁABYM,
JAK PLANOWAŁAM, CHOĆ POWIEDZIEĆ MU DZIEŃ DOBRY. TYLE BY MI WYSTARCZYŁO.
JEDNO SŁOWO I JEDEN UŚMIECH ZAPEŁNIŁBY MI WYCZERPANE SIŁY. LECZ JA NIE
JESTEM PAZERNA. WYSTARCZY MI TO, ŻE MOGŁAM GO ZOBACZYĆ. W MOMENCIE, GDY
ZNÓW COŚ SIĘ W MOIM ŻYCIU PSUŁO TO WYSTARCZYŁO. DOSTAŁAM SWÓJ ZASTRZYK
ENERGII, MIAŁ MI ON JEDNAK WYSTARCZYĆ NA BARDZO DŁUGO. NASTĄPIŁY U MNIE
ZMIANY, MOJE ŻYCIE ZATACZAŁO KOŁO, DLATEGO TEŻ UCZUCIA ODESZŁY NA BOK.
NIE WIDYWAŁAM GO, WIĘC ZAPOMNIAŁAM O NIM. A GDY RAZ PRZYPOMNIAŁA MI SIĘ
JEGO POSTAĆ TO NIE WYWOŁAŁA ŻADNYCH EMOCJI. DOPIERO, GDY W JEDNĄ Z
LISTOPADOWYCH NIEDZIEL, PRZYJACIÓŁKA, Z KTÓRĄ BYŁAM WIECZOREM NA MSZY,
POWIEDZIAŁA, ŻE CHYBA WIDZIAŁA GO JAK SIADA POCZUŁAM ZNÓW TO UCZUCIE,
ZADZIAŁAŁA CHYBA ŚWIADOMOŚĆ JEGO BLISKOŚCI. Z POWODU DUŻEJ ODLEGŁOŚCI
NIE MIAŁAM MOŻLIWOŚCI ZOBACZYĆ CZY TAM JEST NAPRAWDĘ. W TOKU MSZY
ZAPOMNIAŁAM O WYSZUKANIU GO I IDĄC DO KOMUNII NIE PATRZYŁAM W TAMTĄ
STRONĘ. WRACAJĄC DO DOMU TROCHĘ O NIM ROZMAWIAŁYŚMY. Z POCZĄTKU BYŁAM
NIECHĘTNA, ODSUWAŁAM WSZYSTKO, CO ZŁEGO CHCIAŁA O NIM WSPOMNIEĆ.
ROZMAWIAŁYŚMY POTEM O NASZYM STOSUNKU DO NIEGO. PO RAZ PIERWSZY
PUBLICZNIE PRZYZNAŁAM SIĘ, ŻE NIE DOCENIAŁAM JEGO POMOCY. POWIEDZIAŁAM O
NIM PRZYJACIEL. W NOCY SPOTKAŁAM SIĘ W NIM WE ŚNIE: STARA SZKOŁA, SALA
1. ON PRZY BIURKU, JA W PIERWSZEJ ŁAWCE. PYTAM GO CZY BYŁ NA MSZY A ON
MI POTWIERDZIŁ. ZAPYTAŁAM GO O CHÓR I POWIEDZIAŁAM COŚ NA KSIĘDZA
PROWADZĄCEGO. PÓŹNIEJ BYŁA JAKAŚ PLĄTANINA ZDARZEŃ, KTÓRYCH NIE UDAŁO MI
SIĘ ZAPAMIĘTAĆ. SEN TEN MUSIAŁ BYĆ REAKCJĄ NA TOK WYDARZEŃ. ZNOWU SIĘ
DO NIEGO ZBLIŻYŁAM, PRZYPOMNIAŁAM SOBIE JAK BLISKĄ JEST DLA MNIE OSOBĄ.
DLATEGO TEŻ, GDY WIECZOREM DOWIE-DZIAŁAM SIĘ, ŻE JUŻ NIE UCZY NA POLNEJ
PRZEŻYŁAM SZOK. Z DRUGIEJ STRONY UŚWIADOMIŁO MI TO, ŻE JUŻ CZAS SIĘ
WYZWOLIĆ. ŻE TO JEST OBSESJA, I ŻE PO NIM ZOSTAŁY MI JUŻ TYLKO
WSPOMNIENIA. CZAS ODCIĄĆ SIĘ OD PRZESZŁOŚCI, STANĄĆ NA WŁASNE NOGI. DLA
WIELU MOŻE TO „COŚ” OZNACZAĆ. TA SYTUACJA MOGŁA WYGLĄDAĆ NIE¬ZDROWO BĄDŹ
NIEETYCZNIE, ALE TO, CO MNIE Z NIM ŁĄCZYŁO TO TYLKO PRZY¬JAŹŃ, SILNA
POTRZEBA POMOCY. A GDY JUŻ ZNALAZŁAM KOGOŚ TAKIEGO, KOMU MOGŁAM ZAUFAĆ,
TO UPARCIE SIĘ GO TRZYMAŁAM I NADAL CHCIAŁABYM BYĆ BLISKO NIEGO, CHOĆ TO
JUŻ RACZEJ NIEMOŻLIWE. WIEM, ŻE POPADŁAM W PSYCHOZĘ, ALE UZALEŻNIŁAM
SIĘ OD NIEGO. TO BYŁ PIERWSZY CZŁOWIEK, Z KTÓRYM BYŁAM TAK BARDZO
SZCZERA, KTÓREGO DOPUŚCIŁAM DO NAJWIĘKSZYCH SEKRETÓW SERCA, UKRYTYCH
BARDZO GŁĘBOKO. WPADŁAM I JUŻ. STAŁAM SIĘ OFIARĄ ŻYCIA A ON OKAZAŁ MI
ZAINTERESOWANIE, ZROZUMIE¬NIE I NAPRAWDĘ SIĘ PRZEJĄŁ. NAPRAWDĘ CHCIAŁ
POMÓC I POMÓGŁ. ZAWDZIĘCZAM MU ŻYCIE. NIE RAZ I DWA BYŁAM BLISKO BY
ZAKOŃCZYĆ SWOJE ŻYCIE. ON POMÓGŁ MI SIĘ Z TYM UPORAĆ. BYŁ ZAWSZE GDZIEŚ
BLISKO MNIE I MOGŁAM ZAWSZE LICZYĆ NA JEGO POMOC, NA SŁOWA POCIESZENIA,
KTÓRE GŁĘBOKO WE MNIE TKWIŁY I POMOGŁY MI, GDY GO JUŻ ZABRAKŁO. TO JEST
MÓJ SKARB I NAJGŁĘBIEJ STRZEŻONY SEKRET. TO FANTASTYCZNE, ŻE W MOIM
ŻYCIU POJAWIŁ SIĘ TAKI CZŁOWIEK, CZŁOWIEK, KTÓRY OT TAK PO PROSTU OKAZAŁ
TROCHĘ SERCA POTRZEBUJĄCEMU. MOŻE PRZEZ NIEGO CHCIAŁAM DOTRZEĆ DO BOGA,
MIEĆ ŁATWIEJ. NA PEWNO TO WSZYSTKO BYŁO SZCZERE I NIEUDAWANE. JA
POTRZEBOWAŁAM POMOCY, A ON MI JĄ OKAZAŁ I DAŁ NADZIEJĘ. CIĄGLE
POWTARZAŁ, ŻE UCIECZKA TO NIE ROZWIĄ¬ZANIE I TO STWIERDZENIE POZOSTAŁO
MI W GŁOWIE, CHOĆ BARDZO DŁUGO SIĘ Z TYM NIE ZGADZAŁAM, MUSIAŁAM SIĘ O
TYM DOPIERO PRZEKONAĆ NA WŁASNEJ SKÓRZE. ZAWSZE, GDY GO PRZY MNIE NIE
BYŁO STARAŁAM SIĘ MYŚLEĆ JEGO KRYTERIAMI, CHOĆ NIE BAR¬DZO MI TO
WYCHODZI… DOPIERO W ROK POTEM JAK ODSZEDŁ W CIEŃ ZROZUMIAŁAM JAK WIELE
MU ZAWDZIĘCZAM. BYŁ PIERWSZĄ OSOBĄ, KTÓRA WYCIĄGNĘŁA DO MNIE RĘKĘ,
KTÓREJ ZAUFAŁAM. WYCIĄGNĄŁ MNIE Z BARDZO GŁĘBOKIEJ DEPRESJI, POKAZAŁ MI,
ŻE MOŻNA ŻYĆ. POJAWIŁ SIĘ W MOIM ŻYCIU W OSTATNIEJ CHWILI I URATOWAŁ
MNIE. NIKT PEWNIE SIĘ O TYM NIE DOWIE, ALE WAŻNE, ŻE JA WIEM ILE TEN
CZŁOWIEK MI DAŁ. MOŻE KIEDYŚ JAK GO SPOTKAM I STARCZY MI ODWAGI TO
PRZYZNAM MU SIĘ DO TEGO. DŁUGO MI ZAJĘŁO DOJŚCIE DO TAKICH WNIOSKÓW I
BARDZO CIESZĘ SIĘ Z TEGO. DZIĘKI TEMU CZŁOWIEKOWI MOJE ŻYCIE STAŁO SIĘ
LEPSZE. I CHOĆ JESTEM SAMA I STOJĘ TERAZ NA KRAWĘDZI, TO WIEM, ŻE ON
NADAL JEST ZE MNĄ. SŁYSZAŁAM, ŻE MIAŁ SIĘ OŻENIĆ, KAROL SPOTKAŁ GO PRZY
PLACU ZBAWICIELA – POWIEDZIAŁ MU, ŻE UCZY W SZKOLE, ALE NIE W
ŚRÓDMIEŚCIU (CHYBA NA WOLI), MOJA ZNAJOMA WIDZIAŁA GO W AUTO-BUSIE PRZY
TRASIE ŁAZIENKOWSKIEJ, INNA W POBLIŻU SWOJEJ SZKOŁY. WIEM, ŻE ŻYJE, ŻE
JEST W POBLIŻU – TO BARDZO DUŻO. GDY ZNÓW BYŁO MI BARDZO CIĘŻKO ON
PRZYSZEDŁ DO MNIE WE ŚNIE: SPOTKALIŚMY SIĘ W SZKOLE NA POLNEJ, W SALI
28. ROZMAWIALIŚMY JAK DAWNIEJ, BYŁAM TEGO BARDZO STĘSKNIONA. JEGO SŁOWA,
CHOCIAŻ TYLKO WE ŚNIE, BYŁY JAK ŁAGODNY BALSAM NA MOJE RANY, PRZYNIOSŁY
TAK OCZEKIWANĄ BŁOGĄ RADOŚĆ. OBUDZIŁAM SIĘ BARDZO SZCZĘŚLIWA. NIE
UKRYWAM, ŻE BRAKUJE MI GO, ŻE TĘSKNIĘ. LICZĘ NA CUD SPOTKANIA, BARDZO
TEGO CHCĘ I BARDZO POTRZEBUJĘ. DLATEGO TEŻ GDY ZNOWU USŁYSZAŁAM ŻE
KOLEŻANKA WIDUJE GO POPROSIŁAM BY MNIE Z NIM SKONTAKTOWAŁA, CHOĆ TO
RACZEJ NIEREALNA PERSPEKTYWA. TAK CZY INACZEJ NA TE INFORMACJE SERCE
MOCNIEJ ZABIŁO. ZACZĘŁAM CZĘŚCIEJ O NIM MYŚLEĆ, SZUKAĆ GO W NIEDZIELE NA
18.30. NA RAZIE BEZ SKUTKU. NA POCZĄTKU WAKACJI SPOTKAŁ GO KAROL I ZNÓW
POCZUŁAM NUTKĘ ZAZDROŚCI, TYM BARDZIEJ ŻE MOJA SYTUACJA SIĘ POGORSZYŁA.
ZNOWU ZACZĘŁAM BARDZO ZA TYMCZASEM UPŁYWA CORAZ WIĘCEJ CZASU. WYDAJE MI
SIĘ ŻE UPŁYNĘŁY MILIONY LAT ŚWIETLNYCH OD CZASU OSTATNIEJ ROZMOWY.
BARDZO ZMIENIŁAM SIĘ JA. MIMO TO CIĄGLE JEST DLA MNIE WAŻNĄ OSOBĄ,
STANOWI CZĄSTKĘ MOJEGO ŻYCIA. DLATEGO TEŻ W CHWILACH TRUDNYCH ZAWSZE
POWRACAM DO TYCH WSPOMNIEŃ, POZOSTAŁ MI ON JUŻ TYLKO W TYM OPOWIADANIU
KTÓRE I TAK NIE JEST W STANIE ODDAĆ WSZYSTKIEGO CO WYDARZAŁO SIĘ W MOIM
SERCU I DUSZY. CHCIAŁABYM ABY – NAWET JEŚLI GO NIGDY NIE SPOTKAM – BYŁ
ZE MNIE DUMNY, CHOĆ WIEM ŻE TO NIEMOŻLIWE. ZAWIODŁAM I JEGO I SIEBIE.
MOJE ŻYCIE STAJE SIĘ CORAZ BARDZIEJ JASNE I KLAROWNE, DLATEGO WIDZĘ JAK
WIELE JEGO WNIOSKÓW SPRAWDZA SIĘ NA CO DZIEŃ I JAK CENNE I WAŻNE SĄ TE
WSPOMNIENIA I TEN OKRES W MOIM ŻYCIU. JESTEM MU BARDZO WDZIĘCZ-NA. MAM
NADZIEJE ŻE BĘDZIE POTRAFIŁ ZROZUMIEĆ MOJE POSTĘPOWANIE – TAK JAK WTEDY.
ISTNIEJE TYLKO DZIĘKI TEMU, ŻE ON BYŁ I ŻE WIEM, IŻ JEST NA ŚWIECIE
KTOŚ, KTO NA MNIE LICZY, A KOGO NIE MOGĘ ZAWIEŚĆ. CZAS WYDAJE SIĘ
WIECZNOŚCIĄ. JUŻ NIE JESTEM TĄ SAMĄ, MAŁĄ, ZAPŁAKANĄ DZIEWCZYNKĄ… JESTEM
DOROSŁA, MIMO TO TĘSKNIĘ. A CHOCIAŻ NADAL Z MOICH OCZU PŁYNĄ ŁZY, TO
NIE JEST TO JUŻ TO, CO WTEDY. ŻYJE, I BYĆ MOŻE BĘDĘ ŻYĆ, MAM TERAZ
POMOC. TO DZIĘKI NIEMU. NAUCZYŁ MNIE ZAUFANIA I PROSZENIA O POMOC.
POMÓGŁ PRZETRWAĆ JEDEN Z NAJTRUDNIEJSZYCH ETAPÓW MOJEGO ŻYCIA. JEŚLI JA
JESZCZE ŻYJE TO PRZEDE WSZYSTKIM JEGO ZASŁUGA. DZIĘKUJE CI PANIE BOŻE ZA
TO, IŻ POSTAWIŁEŚ GO NA MOJEJ DRODZE. MIEJ GO W OPIECE.
P O S Ł O W I E
MÓWI
SIĘ, ŻE JAK KTOŚ KOMUŚ URATUJE ŻYCIE JEST ZA NIEGO ODPOWIEDZIALNY DO
ŚMIERCI. TAK JEST I W NASZYM PRZYPADKU, BO CHOCIAŻ GO NIE MA GO PRZY MNIE TO ZAWSZE BĘDZIE STANOWIŁ WAŻNĄ CZEŚĆ MOJEGO ŻYCIA. DZIĘKI
NIEMU CHOĆ BYŁAM NA DNIE, ŚWIADOMOŚĆ, ŻE JEST NA ŚWIECIE, CHOĆ JEDNA
OSOBA, KTÓRA WE MNIE WIERZY ZAWSZE DAWAŁA MI ISKIERKĘ NADZIEI. KIEDYŚ TO MI MOŻE
URATOWAĆ ŻYCIE. BEZ NIEGO NIE MIAŁABY SENSU MOJA WALKA, BO TO ON BYŁ MOJĄ NADZIEJĄ – MIMO, IŻ JEST JUŻ DALEKO…
EDIT 19-09.2016
Dzisiaj mam trzydzieści lat. Do zamieszonej historii od dawna nie wracałam, czasem odszukuje ją jedynie tutaj na bogu by dać komuś linka. Żyje i mam się dobrze, choć mam zdiagnozowaną depresję. Jak często myślę o Mariuszu? Prawie wcale. To zamierzchła przeszłość, do której dziś ciężko mi wracać. Przeszłość która wywołuje ból. Ale i uśmiech. Nowa ustawa rządowa sprawiając że drżę o tę szkołę. Czy podstawówka zamieniona w gimnazjum w roku w którym go poznałam przetrwa? Wspomnienia na pewno. Mariuszu, gdziekolwiek jesteś. Niech Bóg cię błogosławi
