Niebieskie Okulary

MIAŁAM 14 LAT I ZAMĘT W GŁOWIE. STAŁAM WŚRÓD BEZDROŻY I PRÓBOWAŁAM ODSZUKAĆ ŚCIEŻKĘ, KTÓRA ZAPROWADZI MNIE NA WŁAŚCIWĄ DROGĘ. BYŁAM SAMA I POTRZEBOWAŁAM WSPARCIA, BY ODNALEŹĆ SWOJE MIEJSCE W ŚWIECIE. NICZEGO SIĘ NIE SPODZIEWAŁAM I NA NIC NIE LICZYŁAM. NIE WIERZYŁAM, ŻE ZNAJDZIE SIĘ KTOŚ, KTO BĘDZIE MÓGŁ COŚ ZMIENIĆ W MOIM ŻYCIU. POMAŁU POGRĄŻAŁAM SIĘ W CORAZ TO WIĘKSZEJ DEPRESJI. MOJE ŻYCIE PRZEPEŁNIAŁA CIEMNOŚĆ. I WTEDY POJAWIŁ SIĘ ON. DRUGA KLASA GIMNAZJUM, ZMIANA KATECHETY. WYCHOWAWCZYNI MÓWI, ŻE TO MŁODY MĘŻCZYZNA. WSZYSCY SĄ GO CIEKAWI, MNIE ON WISI. SŁUCHAM, CO MÓWI, GDY POJAWIA SIĘ (NIE WIADOMO SKĄD) NA POLACH MOKOTOWSKICH W DRUGIM DNIU INTEGRACYJNYM – NIC NOWEGO. NIE SPODZIEWAŁAM SIĘ, JAK TEN CZŁOWIEK, Z KTÓRYM NAWET NIE ZAMIENIŁAM WTEDY NAWET SŁOWA, ZMIENI MOJE ŻYCIE. JEDNA Z PIERWSZYCH LEKCJI, (ALBO I PIERWSZA) SALA 14, 1 PIĘTRO. NIE WIEM, O CZYM MÓWIŁ, ALE ZASUGEROWAŁ, ŻE MOŻE NAM POMÓC. COŚ MI SIĘ WTEDY NIE SPODOBAŁO I PO LEKCJI PRZYSZŁAM DO NIEGO Z JAKIMŚ SWOIM ŻALEM. KAZAŁ MI USIĄŚĆ I JAKIŚ CZAS ROZMAWIALIŚMY. I TAK TO SIĘ ZACZĘŁO. OPOWIADAŁAM MU O WSZYSTKIM, CO SIĘ ZE MNĄ DZIAŁO, A DZIAŁO SIĘ WIELE. MIĘLIŚMY ZAJĘCIA DWA RAZY W TYGODNIU: WE WTORKI I PIĄTKI. DLA NAS OBOJGA BYŁA TO OSTATNIA GODZINA. W DOMU MÓWIŁAM, ŻE MAM ZEBRANIE SWOJEJ GRUPY. PRZEZ CAŁY ROK, ZOSTAWAŁAM PO LEKCJI BY POROZMAWIAĆ. TRWAŁO TO CZASEM PONAD GODZINĘ. GODZINĘ DŁUŻEJ ZOSTAWAŁAM W SZKOLE! DODATKOWO W CZWARTKI MIAŁ DYŻUR NA DUŻEJ PRZERWIE NA PARTERZE GDZIE ZWYKLE CZEKAŁAM NA JEDZĄCĄ OBIAD KOLEŻANKĘ, ZAWSZE WIĘC GO ZAGADYWAŁAM. A ON MNIE SŁUCHAŁ I NAPRAWDĘ ROZUMIAŁ. TO BYŁO JAK SEN. NARESZCIE NIE BYŁAM SAMA, ZNALAZŁAM PRAWDZIWEGO PRZYJACIELA. ZMIENIŁ MOJE ŻYCIE, NAPEŁNIŁ JE NOWYM ZNACZENIEM. PRZY NIM NABRAŁO SENSU. MIAŁAM WRAŻENIE, ŻE ON WIDZI ŚWIAT W NIEBIESKICH OKULARACH. MIAŁ W SOBIE PEŁNO OPTYMIZMU, KTÓRYM MNIE ZARAŻAŁ. BYŁ OBCY A JEDNOCZEŚNIE TAK BLISKI. W CIĄGU KILKU MIESIĘCY STAŁ MI SIĘ NAJBLIŻSZYM CZŁOWIEKIEM NA ŚWIECIE. NIKOMU NIE UFAŁAM TAK JAK JEMU. BYŁ JAK STARY PRZYJACIEL RODZINY, MÓJ STARY PRZYJACIEL RODZINY. ROZMOWY Z NIM PRZYNOSIŁY MI DUŻĄ ULGĘ. DO DOMU WRACAŁAM SZCZĘŚLIWSZA, SPOKOJNIEJSZA. PARĘ OSÓB WIEDZIAŁO O NASZYCH KONTAKTACH. PRZEDE WSZYSTKIM AGATA, KAROL, ANKA I KAŚKA, ALE ONI NA MOJĄ PROŚBĘ MILCZELI (CHYBA). BYWAŁO ZE ¬MNĄ RÓŻNIE. GDYBY NIE ON JUŻ PEWNIE DAWNO WSKOCZYŁABYM POD TRAMWAJ. JEDNAK NIE ZROBIŁAM TEGO, NIE BYŁAM SAMA. CIĄGLE SŁYSZAŁAM OD NIEGO, ŻE „UCIECZKA TO NIE ROZWIĄZANIE”. NIE WIERZYŁAM W TO. DOPIERO PÓŹNIEJ BARDZO BOLEŚNIE PRZEKONAŁAM SIĘ, ŻE MIAŁ RACJĘ. WIERZYŁAM W NIEGO. POTRZEBOWAŁAM JEGO SŁÓW, JEGO WIARY, OPTYMIZMU. PO KAŻDEJ ROZMOWIE Z NIM CZUŁAM, ŻE NAPEŁNIA MNIE NOWA SIŁA, DZIĘKI KTÓREJ MOGŁAM PRZETRWAĆ JAKIŚ CZAS. UZALEŻNIŁAM SIĘ OD NIEGO, POTRZEBOWAŁAM JEGO STAŁEJ OBECNOŚCI. WIEDZIAŁAM KIEDY, GDZIE I Z KIM MA ZAJĘCIA. TO BYŁO CHORE, WIEM, ALE JA BYŁAM TYLKO SŁABĄ, POTRZEBUJĄCĄ POMOCY I SAMOTNĄ DZIEWCZYNĄ. DLA MNIE TO BYŁO NIESAMOWITE. POZNAŁAM CZŁOWIEKA BARDZO WYJĄTKOWEGO. NAWET NIE PRZEWIDYWAŁAM JAK TO NA MNIE WPŁYNIE. TO BYŁA JEDYNA OSOBA, KTÓRA MIAŁA NA MNIE TAK OGROMNY WPŁYW, KTÓRA UMIAŁA MNIE DO WSZYSTKIEGO PRZEKONAĆ. ROBIŁAM PRAWIE WSZYSTKO, CZEGO ON ODE MNIE CHCIAŁ. NIKT INNY NIE BYŁBY W STANIE PRZEKONAĆ MNIE DO PRZE-CZYTANIA FRAGMENTU TEKSTU NA DRODZE KRZYŻOWEJ. ON MNIE ZMUSIŁ, NIE BYŁAM WSTANIE MU ODMÓWIĆ, CHOĆ BARDZO TEGO NIE CHCIAŁAM. BYŁO OSTRO, PRAWIE SIĘ Z NIM POKŁÓCIŁAM, ALE I TAK TO ZROBIŁAM. TEN PIĄTEK DŁUGO POZOSTANIE MI W PAMIĘCI. POTEM OSKARŻYŁAM GO, ŻE PRZEZ NIEGO NIE TRZYMAM DIETY (PO WSZYSTKIM Z NERWÓW POSZŁAM NA GOFRA). ON TEŻ ZMUSIŁ MNIE W TRAKCIE JEDNEJ Z ROZMÓW ABYM WYPISAŁA 10!!! SWOICH ZALET. PODZIWIAŁAM CIERPLIWOŚĆ Z JAKĄ SIĘ ZE MNĄ OBCHODZIŁ. BYŁO MI CIĘŻKO, SAMA NIE WIEDZIAŁAM CO ZE SOBĄ ZROBIĆ. ON BYŁ ZAWSZE WTEDY OBOK MNIE – STOSOWAŁ JAK BYM TO TERAZ NAZWAŁA TERAPIĘ.
ROK SZKOLNY MINĄŁ I PRZYSZŁY WAKACJE. NIE WIEDZIAŁAM, CZY GO JESZCZE ZOBACZĘ, CZY BĘDZIE UCZYŁ W PRZYSZŁYM ROKU. CAŁE WAKACJE WALCZYŁAM ZE SOBĄ. NADSZEDŁ WRESZCIE TEN DZIEŃ KIEDY DOWIEDZIAŁAM SIĘ ŻE ON ZOSTAŁ. BYŁAM ZADOWOLONA, JEDNAK W NASZYCH RELACJACH COŚ SIĘ ZMIENIŁO. NA POZÓR WSZYSTKO BYŁO PO STAREMU LECZ GODZINY NAM SIĘ POZMIENIAŁY I BYŁO MNIEJ OKAZJI DO ROZMÓW. MIAŁAM WYRAŹNIE ŻE SIĘ ODSEPAROWYWAŁ. KIEDY COŚ PRÓBOWAŁAM ON MÓWIŁ ŻE NIE WIE CO ZROBIĆ, BARDZIEJ NACISKAŁ NA WIZYTĘ U PEDAGOG, ALE JA SIĘ BAŁAM ŻE TO WYJDZIE NA JAW. W TYM WYPADKU NIE MIAŁ SZANSY ABY MNIE PRZEKONAĆ. PO JAKIMŚ CZASIE ZROZUMIAŁAM CO SIĘ DZIEJE. CZY MIAŁ DOSYĆ CZY NIE CHCIAŁ W TO DALEJ BRNĄĆ, A MOŻE NAPRAWDĘ NIE WIEDZIAŁ CO ROBIĆ I NIE CHCIAŁ POPEŁNIĆ BŁĘDU. CIĘŻKO TO PRZEŻYŁAM, POCZUŁAM SIĘ ZAWIEDZIONA I ZRANIONA. NIE MIAŁAM WYJŚCIA, ROZUMIAŁAM GO. W KOŃCU UPORAŁAM SIĘ Z TĄ SYTUACJĄ, ALE STARE NAWYKI ZOSTAŁY. NIE ZMIENIŁAM SWOJEGO STOSUNKU DO NIEGO. W PONIEDZIAŁKI ZAJĘCIA BYŁY NA PIĄTEJ GODZINIE, POTEM BYŁA PIĘTNASTOMINUTOWA PRZERWA, NA KTÓREJ Z NIM ROZMAWIAŁAM. OBYDWOJE MIELIŚMY POTEM JESZ¬CZE GODZINĘ, ALE TO NIE BYŁ JUŻ MÓJ CZAS – NALEŻAŁ ON DO KLASY „G”; ONI TEŻ GO ZAGADYWALI. NIC DZIWNEGO BYŁ MŁODY, SYMPATYCZNY I NAPRAWDĘ MOŻNA BYŁO Z NIM POROZMAWIAĆ NA KAŻDY TEMAT. ZNÓW WIEDZIAŁAM O NIM WSZYSTKO. W CZWARTKI ZNÓW MIAŁ DYŻUR NA PRZERWIE OBIADOWEJ, TYM RAZEM NA PIERWSZYM PIĘTRZE. BYŁAM POD OBSTRZAŁEM, ALE MIMO TO CZĘSTO UDAWAŁO MI SIĘ ZAJĄĆ MU CHWILKĘ. WIEM ŻE W DRUGIEJ KLASIE ROZWIĄZYWAŁ JAKIEŚ WEWNĘTRZNE NIEPOROZUMIENIA DZIEWCZYN Z MOJEJ KLASY. WIELE OSÓB BYŁO MU PRZECIWNYCH, ZWŁASZCZA MOJA PRZYJACIÓŁKA, DLATEGO TEŻ MUSIAŁAM UWAŻAĆ. TRUDNO MI BYŁO ROZMAWIAĆ Z NIĄ NA TEN TEMAT, ZWŁASZCZA GDY ONA PRZEDSTAWIAŁA SWOJĄ WERSJĘ. BYŁY TO GŁUPIE ROZMOWY, ZAWSZE PRÓBOWAŁAM UCIEC OD TEMATU, ZAKOŃCZYĆ I NIE WDAWAĆ SIĘ W DYSKUSJĘ. ON BYŁ DOBRYM CZŁOWIEKIEM, CZUŁAM TO – MAM NOSA DO LUDZI. ZAWSZE GO BRONIŁAM. UWAŻAŁAM GO NIEMAL ZA PÓŁBOGA.
NIESTETY NASZ CZAS DOBIEGŁ KOŃCA – PRZYSZEDŁ KONIEC ROKU, A DLA MNIE OZNACZAŁO TO OPUSZCZENIE GIMNAZJUM. TEGO DNIA CHYBA NIGDY NIE ZAPOMNĘ. PAMIĘTAM JAK BARDZO CHCIAŁAM TEGO OSTATNIEGO DNIA ZOBACZYĆ GO CHOĆ PRZEZ CHWILKĘ, POŻEGNAĆ SIĘ, PODZIĘKOWAĆ. BARDZO MI NA TYM ZALEŻAŁO. NIE WIEDZIAŁAM JEDNAK JAK TO WSZYSTKO SIĘ ODBĘDZIE, CZY BĘDZIE KU TEMU OKAZJA, A NIE STARCZYŁO BY MI ODWAGI BY GO SZUKAĆ. TEGO DNIA COŚ NIE WYSZŁO I NIE BYŁO MNIE NA UROCZYSTOŚCIACH A ŚWIADECTWO ODBIERAŁAM PÓŹNIEJ. TO BYŁO JAK SEN. SZŁAM DO SZKOŁY A WŁAŚCIWIE TYLKO DO WYCHOWAWCZYNI. NIE MIAŁAM ZŁUDZEŃ ŻE GO SPOTKAM, NIE MYŚLAŁAM NAWET O NIM BO TYLE SIĘ WYDARZYŁO. WESZŁAM DO SZKOŁY I UDAŁAM SIĘ PROSTO W KIERUNKU SALI 11, NAJKRÓTSZĄ DROGĄ. KIEDY ZBLIŻAŁAM SIĘ DO SCHODÓW ZOBACZYŁAM GO. WYSZEDŁ WŁAŚNIE Z SALI GIM-NASTYCZNEJ. PODESZŁAM DO NIEGO I PODZIĘKOWAŁAM MU ZA WSZYSTKO, CO DLA MNIE ZROBIŁ. ON ZAPRZECZAŁ, MÓWIŁ ŻE MÓGŁ ZROBIĆ WIĘCEJ. POWIEDZIAŁ MI JAK ZWYKLE, ŻE WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE. PRZEZ CHWILĘ TRZYMAŁ MOJĄ RĘKĘ. CZUŁAM SIĘ SZCZĘŚLIWA. WŁAŚNIE WY-FRUWAŁAM Z POD JEGO SKRZYDEŁ I SŁYSZAŁAM JEGO SŁYNNE SŁOWA „BĘDZIE DOBRZE”. TO BYŁO WSPANIAŁE. BYŁO TO POŻEGNANIE I WYDAWAŁO SIĘ, ŻE OSTATNIE SPOTKANIE PRZYJACIÓŁ. COŚ SIĘ KOŃCZYŁO, ZOSTAŁ ZAMKNIĘTY PEWIEN OKRES ŻYCIA. NIE ZDAWA¬ŁAM SOBIE SPRAWY, CO BĘDZIE DALEJ, JAK BARDZO MI GO BĘDZIE BRAKOWAĆ. W NOWYM ROKU SZKOLNYM RÓWNIEŻ BARDZO CHCIAŁAM BYĆ BLISKO NIEGO, MIEĆ Z NIM JAKIŚ KONTAKT, ALE WYSZŁO INACZEJ. PIERWSZY RAZ SPOTKAŁAM GO ZUPEŁNIE PRZYPADKIEM - W KOŚCIELE NA MSZY. MIAŁAM IŚĆ NA 10, ALE NIE ZDĄŻYŁAM SIĘ WYROBIĆ I POSZŁAM NA 10:30. KIEDY WESZŁAM SPOSTRZEGŁAM GO OD RAZU, ON, CHOĆ KRĘCIŁ SIĘ OBOK, NIE ZAUWAŻYŁ MNIE. NIESTETY NIE MOGŁAM PODEJŚĆ BO NIE BYŁAM SAMA. CAŁĄ MSZĘ NIE MOGŁAM SIĘ SKONCENTROWAĆ, CIĄGLE GO OBSERWOWAŁAM. PO MSZY POD JAKIMŚ PRETEKSTEM ZOSTAWIŁAM KOLEŻANKI I PODE-SZŁAM. CHWILĘ ROZMAWIALIŚMY. PYTAŁ CO SŁYCHAĆ. NIESTETY ZARAZ MUSIAŁ ODEJŚĆ BO NIE BYŁ SAM. ZMIESZAŁAM SIĘ JAK ZAWSZE W TAKIEJ SYTUACJI. JEDNAK BARDZO UCIESZYŁAM SIĘ Z TEGO SPOTKANIA. POTRZEBOWAŁAM POCIESZENIA I TEGO UPRAGNIONEGO ZDANIA „WSZYSTKO BĘDZIE DOBRZE”. ROZMAWIALIŚMY JAK DAWNIEJ: SZCZERZE I OTWARCIE, TO BYŁO NIESAMOWITE. STARAŁAM SIĘ MU STREŚCIĆ OSTATNIE WYDARZENIA, CHOCIAŻ W DWÓCH ZDANIACH. DRUGIE SPOTKANIE BYŁO RÓWNIE PRZYPADKOWE I TEŻ W KOŚCIELE. TYM RAZEM BYŁAM Z AGATĄ NA RÓŻAŃCU. W POŁOWIE MSZY SPOJRZAŁAM W KIE¬RUNKU ZAKRYSTII I ZOBACZYŁAM GO. ZNÓW UKRADKIEM MU SIĘ PRZYPATRYWAŁAM. PO MSZY UDAŁAM SIĘ Z KOLEŻANKĄ Z KTÓRĄ PRZYSZŁAM DO ZAKRYSTII. PRZYWITAŁYŚMY SIĘ Z NIM, PO CZYM WESZŁYŚMY. PO ZAŁATWIENIU SPRAWY KOLEŻANKA ZAPROPONOWAŁA ABY NA NIEGO POCZEKAĆ, CZEGO I JA BARDZO CHCIAŁAM. TYM RAZEM ROZMOWA PRZEBIEGAŁA TROCHĘ INACZEJ, NIE BYLIŚMY SAMI. JAK ZWYKLE SIĘ DO MNIE PRZYCZEPIŁ: TYM RAZEM ŻE NIE MAM CZAPKI ANI SZALIKA. GŁOSEM SKRAJNIE NIEGRZECZNYM POWIEDZIAŁAM MU, ŻE MAM KOŁNIERZ POD SZYJĄ I KAPTUR. ROZPOCZĘŁA SIĘ MSZA, SPYTAŁ CZY ZOSTAJEMY, JEDNAK MY MIAŁYŚMY JUŻ DOŚĆ. WRACAJĄC DO DOMU MÓWIŁYŚMY O NIM, ALE KAŻDA Z NAS MÓWIŁA Z INNEJ PERSPEKTYWY. DLA NIEJ BYŁA TO TYPOWA ROZMOWA DWÓCH UCZENNIC Z DAWNO NIEWIDZIANYM NAUCZYCIELEM, ALE DLA MNIE BYŁO TO COŚ SZCZEGÓLNIEJSZEGO, BARDZIEJ ZNACZĄCEGO. SPOTKANIE Z PRZYJACIELEM, Z NAJBLIŻSZĄ OSOBĄ, POCIESZYCIELEM. Z CZŁOWIEKIEM, KTÓRY DODAJE MI SIŁ, ZACHĘCA DO ŻYCIA. KILKAKROTNIE POTEM PRÓBOWAŁAM NA NIEGO WPAŚĆ. JEDNAK NIGDY MI SIĘ TO NIE UDAŁO. NIESTETY KIEDY BYŁAM W SZKOLE PRZED ŚWIĘTAMI NIE WIDZIAŁAM GO. STAŁAM PRZED POKOJEM NAUCZYCIELSKIM I SPOTKAŁAM KILKU NAUCZYCIELI, JEDNAK NIE JEGO. NIE MIAŁAM ODWAGI ABY TAM WEJŚĆ. BĘDĄC KTÓREGOŚ DNIA NA MSZY O 18:30 BYŁAM PEWNA ŻE ON TAM JEST. STAŁAM PO DRUGIEJ STRONIE KOŚCIOŁA, ALE GO NIE ZOBACZYŁAM. DO DZIŚ JESTEM PEWNA, ŻE ON TAM BYŁ. WY¬DAWAŁO MI SIĘ, ŻE ON CHODZI CODZIENNIE NA MSZĘ O 18:30 ALE MNIE NIGDY NIE BYŁO PO DRODZE. SZUKAŁAM GO NA DRODZE KRZYŻOWEJ O 17:30 – NIESTETY BEZ POWODZENIA. AGATA I KAROL SPOTKALI GO NA GORZKICH ŻALACH. JA BYŁAM DWA RAZY I NIGDY GO NIE SPOTKAŁAM, MOŻE GDYBYM POSZŁA TRZECI, A NIE URWAŁA SIĘ, MOŻE BYŚMY SIĘ SPOTKALI. KIEDY MÓWILI MI O TYM SZYBKO KOŃCZYŁAM TEMAT – PO PROSTU BYŁAM ZAZDROSNA, W SERCU CZUŁAM ŻAL, BÓL – TAK BARDZO CHCIAŁAM BYĆ NA ICH MIEJSCU, TAK BARDZO PRAGNĘŁAM GO SPOTKAĆ, TAK MI ZALEŻAŁO. TO SAMO CZUŁAM, KIEDY KTÓREGOŚ DNIA KAROL POWIEDZIAŁ MI, ŻE ROZMAWIAŁ Z NIM I ŻE ZAPROSIŁ GO DO CORSO. KIEDYŚ PRZECHODZĄC OBOK SZKOŁY WYDAWAŁO MI SIĘ, ŻE ON TAM JEST. SERCE ZACZĘŁO MI MOCNIEJ BIĆ, NATYCHMIAST PRZESZŁAM NA DRUGĄ STRONĘ ULICY, ZUPEŁNIE NIE ZDAWA¬ŁAM SOBIE SPRAWY, CO SIĘ WOKÓŁ MNIE DZIEJE. BYŁAM JAK W AMOKU. NIESTETY TO NIE BYŁ ON. KILKA RAZY SIĘ TAK ZAWIODŁAM. TO BOLI, ALE CO ROBIĆ - JESTEM W SYTUACJI BEZ WYJŚCIA, NIE ZMIENIĘ TEGO, PRZYWIĄZAŁAM SIĘ I JUŻ. POD KONIEC PIERWSZEJ KLASY LICEUM, PO JEDNEJ Z CIĘŻSZYCH NOCY, PRZYŚNIŁ MI SIĘ. BYŁO TO TROCHĘ DZIWNE. JECHALIŚMY NA DZIAŁKĘ, ALE Z DRUGIEJ STRONY. SIEDZIELIŚMY NAPRZECIWKO SIEBIE, JA O JEDNO MIEJSCE Z TYŁU. CHWALIŁAM SIĘ, ŻE MAM NOWY SPOSÓB NA ROZŁADOWANIE SIĘ. WTEDY POJAWIŁA SIĘ (NIE WIEM SKĄD) KOBIETA, Z KTÓRĄ ROZMAWIAŁ PO ANGIELSKU (CHYBA JEGO MATKA). ON DALEJ MNIE SŁUCHAŁ I ROZMAWIAŁ Z NIĄ NA PRZEMIAN. MIAŁAM OCHOTĘ ODEZWAĆ SIĘ DO NIEJ, ALE ZAMILKŁAM. PODNIOSŁAM SIĘ DO WYJŚCIA, BO ZBLIŻAŁ SIĘ PRZYSTANEK. ZA CHWILE I ON POŻEGNAŁ SIĘ I POSZEDŁ DO DRUGIEGO WYJŚCIA. GDY WYSIADŁAM STRACIŁAM RÓWNOWAGĘ NA WERTEPACH, KTÓRE TAM BYŁY I POPROSIŁAM BY PODAŁ MI RĘKĘ, CO I UCZYNIŁ, ZARAZ POTEM WCISNĘŁAM SIĘ POD JEGO RĘKĘ TAK, ŻE MUSIAŁ MNIE OBJĄĆ. PYTAŁAM GO O COŚ (CHYBA CZY BĘDZIE NOCOWAĆ NA DZIAŁCE), A ON NA TO, ŻE MUSI SOBIE ZNALEŹĆ JAKIŚ KĄT. POPATRZYLIŚMY SOBIE W OCZY, BYLIŚMY BLISKO SIEBIE. POSZLIŚMY DO SKLEPU, GDZIE O JAKIEŚ MIEJSCE SPYTAŁ I COŚ MU DALI. NIE PAMIĘTAM, W JAKICH OKOLICZNOŚCIACH, ALE TRZY RAZY POCAŁOWAŁ MNIE W CZOŁO. TEN SEN BYŁ DLA MNIE BARDZO WAŻNY, ZWŁASZCZA ZARAZ PO OBUDZENIU SIĘ. POCZUŁAM, ŻE ZNÓW BYŁ BLISKO MNIE. TAK DAWNO GO NIE WIDZIAŁAM, JUŻ STRACIŁAM WIARĘ, ŻE GO JESZCZE ZOBACZĘ, A TU ON DO MNIE PRZYSZEDŁ, ZNÓW POCIESZAŁ MNIE W TRUDNEJ CHWILI. BARDZO MI GO BRAKOWAŁO, CHCIAŁAM, ABY NADAL BYŁ GDZIEŚ BLISKO MNIE, ABYM MOGŁA SIĘ DO NIEGO ZWRÓCIĆ. BO MIMO, IŻ MAM JUŻ INNY ŚWIAT TO ON NADAL JEST DLA MNIE BARDZO WAŻNY I TAK POZOSTANIE NA ZAWSZE, NA ZAWSZE BĘDZIE MOIM PRZYJACIELEM. LOS NIE SPRZYJAŁ NASZYM SPOTKANIOM I PIERWSZĄ KLASĘ PRZEBYŁAM WŁAŚCIWIE BEZ JEGO OBECNOŚCI – MIAŁAM TYLKO WSPOMNIENIA. PO ZAKOŃCZENIU ROKU SZKOLNEGO ZNÓW ODWIEDZIŁAM SWOJĄ STARĄ SZKOŁĘ. TYM RAZEM ODWAŻYŁAM SIĘ WEJŚĆ DO POKOJU NAUCZYCIELSKIEGO I OD RAZU GO SPOSTRZEGŁAM. NIE MOGŁAM JEDNAK OD RAZU PODEJŚĆ – JAK BY TO WYGLĄDAŁO. NA BRZEGU SIEDZIAŁY BABKA OD MATMY I RUSKA, Z KTÓRYMI CHWILĘ ROZMAWIAŁAM, A W MIĘDZY CZASIE NAUCZYCIELKA, KTÓRA SIEDZIAŁA NAPRZECIWKO NIEGO, ODESZŁA I ZOSTAWIŁA MI WOLNĄ DROGĘ, TOTEŻ SWOBODNIE PODESZŁAM I PRZYWITAŁAM SIĘ. ZAZNACZYŁAM, ŻE DAWNO SIĘ NIE WIDZIELIŚMY, ŻE AGATA I KAROL MÓWILI MI O SPOTKANIACH, POTEM POCHWALIŁAM SIĘ SZÓSTKĄ Z RELIGII, A ON POPROSIŁ (W SWOIM STYLU), BY MU POKAZAĆ ŚWIADECTWO, POWIEDZIAŁAM, ŻE TA SZÓSTKA TO DZIĘKI NIEMU I PRZYPOMNIAŁAM REFERAT „SYSTEM KOMUNISTYCZNY WOBEC KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO”, SPYTAŁ CZY TO NIE TEN SAM REFERAT, ALE NIE PRZYZNAŁAM SIĘ, POWIEDZIAŁAM, ŻE TO DZIĘKI NIEMU MIAŁAM MATERIAŁY. CHWILĘ ROZMAWIALIŚMY - NARZEKAŁAM, ŻE FIZYKA WYCISNĘŁA ZE MNIE WSZYSTKIE SIŁY, ŻE BYŁAM NA SKRAJU ZAŁAMANIE NERWOWEGO I MAŁO BRAKOWAŁO, A BY MNIE OGLĄDAŁ W ZAKŁADZIE PSYCHIATRYCZNYM – TYLKO SIĘ UŚMIECHNĄŁ NIE DOWIERZAJĄC. ZARAZ POTEM MUSIAŁ WYJŚĆ, A JA ROZMAWIAŁAM JESZCZE Z DRUGĄ NAUCZYCIELKĄ I WIEDZIAŁAM JAK PARĘ RAZY PRZECHODZIŁ OBOK POKOJU I PATRZY NA MNIE. W PAMIĘCI POZOSTAJE MI TEN JEGO UŚMIECH, TON GŁOSU I SŁOWA, KTÓRE WYNAGRODZIŁY MI TYLE CZASU SAMOTNOŚCI. UBRANY BYŁ W JASNY GARNITUR, KTÓRY GO WYRÓŻNIAŁ. PO WYJŚCIU BYŁAM W EUFORII, TAK DŁUGO CZEKAŁAM NA TO SPOTKANIE. BYŁAM TAKA SZCZĘŚLIWA, DŁUGO TO PRZEŻYWAŁAM, TO BYŁO JAK SEN. WIDZIAŁAM GO, ROZMAWIAŁAM Z NIM, PATRZYŁAM NA NIEGO. WIĘKSZEGO SZCZĘŚCIA NIE MOŻNA SOBIE WYOBRAZIĆ. SPOTKANIE Z PRZYJACIELEM PO TAK DŁUGIM CZASIE. NASTĘPNE MIAŁO SIĘ ODBYĆ DOPIERO PO WAKACJACH. JEDNAK NIE. BYŁ 13 LIPCA. PRZYJECHAŁAM DO WARSZAWY, BO MIAŁAM SWOJE PLANY, KTÓRE NIE BARDZO SIĘ POWIODŁY. POSZŁAM DO KOŚCIOŁA NA 18:30. PRZYSZŁAM WCZEŚNIEJ, JAKO, ŻE NIE SKOŃCZYŁO SIĘ POPRZEDNIE NABOŻEŃSTWO STAŁAM Z TYŁU, WYJĄTKOWO PO LEWEJ STRONIE. OBSERWOWAŁAM WSZYSTKICH WCHODZĄCYCH BO CZEKAŁAM NA ZNAJOMEGO KOLEŻANKI, Z KTÓRĄ BYŁAM. W PEWNYM MOMENCIE ZOBACZYŁAM GO I MIMO, IŻ NIE BYŁAM SAMA MUSIAŁAM PODEJŚĆ. ZAUWAŻYŁ, ŻE DO NIEGO PODCHODZĘ DOPIERO, GDY SIĘ ODEZWAŁAM. NIE WIERZYŁAM WŁASNYM OCZOM, ŻE GO WIDZĘ I TO MU NA PRZYWITANIE POWIEDZIAŁAM – PODAŁ MI RĘKĘ. BYŁAM MOCNO ZDZIWIONA, ŻE SIEDZI W WARSZAWIE – BYŁA POŁOWA LIPCA. JA Z KOLEI POWIEDZIAŁAM MU, ŻE PRZYJEŻDŻAM TU, BO SZARPIE SIĘ Z RODZINĄ NA DZIAŁCE. ZDZIWIŁO GO TO, POCIESZYŁ MNIE JEDNYM SŁOWEM, POTEM SPYTAŁ O KOLEJKĘ DO SPOWIEDZI I ODSZEDŁ. BACZNIE GO OBSERWOWAŁAM. USIADŁAM Z KOLEŻANKĄ Z PRZODU. CO JAKIŚ CZAS UKRADKIEM (BY MNIE NIE ZAUWAŻYŁ) ODWRACAŁAM SIĘ W JEGO KIERUNKU. BYŁAM ZNÓW PODENERWOWANA. KIEDY ZACZĘŁA SIĘ MSZA MUSIAŁAM SIĘ SKUPIĆ Z POWODU KSIĘDZA KRZYSZTOFA, STARAŁAM SIĘ JEDNAK NADAL ZERKAĆ: NAJPIERW WIDZIAŁAM JAK CZEKA, POTEM PRZY KONFESJONALE. POTEM ZNIKNĄŁ MI Z WIDOKU. MYŚLAŁAM, ŻE PO SPOWIEDZI STANIE GDZIEŚ W POBLIŻU, ALE NIE. ZOBACZYŁAM GO DOPIERO PRZY KOMUNII JAKO JEDNĄ Z OSTATNICH OSÓB. DOŚĆ SZYBKO WYSZŁYŚMY, NIESTETY NIE ZAUWAŻYŁAM GO. TAK, ZAKOŃCZYŁO SIĘ KOLEJNE SPOTKANIE, SZKODA, ŻE TYLKO TRWAŁO TAK KRÓTKO. BYŁO ONO JEDNAK DLA MNIE BARDZO WAŻNE, POZWOLIŁO ZDYSTANSOWAĆ SIĘ OD PEWNYCH SPRAW, NABRAĆ SIŁ. TYDZIEŃ PÓŹNIEJ NIE POWIODŁA SIĘ TA SZTUKA, ZA TO DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ OWSZEM. PO KOMUNII PODESZŁAM BLIŻEJ OŁTARZA I ZOBACZYŁAM GO W PIERWSZEJ ŁAWCE PO, DRUGIEJ STRONIE. OBOK JAKAŚ DZIEWCZYNA – DOMYŚLAŁAM SIĘ, ŻE BYŁA Z NIM, ZWŁASZCZA JAK ZOBACZYŁAM, ŻE RAZEM KLĘKAJĄ. PRZY OGŁOSZENIACH CHWILĘ NA NIEGO PATRZYŁAM, ODWRÓCIŁAM SIĘ W OSTATNIEJ CHWILI, NIM ON SPOSTRZEGŁ MNIE, NIE CHCIAŁAM, ABY MYŚLAŁ, ŻE GO OBSERWUJĘ. PO MSZY PRZESZŁAM NA DRUGĄ STRONĘ, BO PRZY TAMTYM WYJŚCIU BYŁAM UMÓWIONA. PRZECHODZIŁAM OBOK NIEGO, ALE MNIE CHYBA NIE ZAUWAŻYŁ. NIE UDAŁO MI SIĘ DOCZEKAĆ JEGO WYJ-ŚCIA, BO MUSIAŁAM IŚĆ ZE ZNAJOMYM, CZEGO TROCHĘ ŻAŁUJE – CHCIAŁABYM, JAK PLANOWAŁAM, CHOĆ POWIEDZIEĆ MU DZIEŃ DOBRY. TYLE BY MI WYSTARCZYŁO. JEDNO SŁOWO I JEDEN UŚMIECH ZAPEŁNIŁBY MI WYCZERPANE SIŁY. LECZ JA NIE JESTEM PAZERNA. WYSTARCZY MI TO, ŻE MOGŁAM GO ZOBACZYĆ. W MOMENCIE, GDY ZNÓW COŚ SIĘ W MOIM ŻYCIU PSUŁO TO WYSTARCZYŁO. DOSTAŁAM SWÓJ ZASTRZYK ENERGII, MIAŁ MI ON JEDNAK WYSTARCZYĆ NA BARDZO DŁUGO. NASTĄPIŁY U MNIE ZMIANY, MOJE ŻYCIE ZATACZAŁO KOŁO, DLATEGO TEŻ UCZUCIA ODESZŁY NA BOK. NIE WIDYWAŁAM GO, WIĘC ZAPOMNIAŁAM O NIM. A GDY RAZ PRZYPOMNIAŁA MI SIĘ JEGO POSTAĆ TO NIE WYWOŁAŁA ŻADNYCH EMOCJI. DOPIERO, GDY W JEDNĄ Z LISTOPADOWYCH NIEDZIEL, PRZYJACIÓŁKA, Z KTÓRĄ BYŁAM WIECZOREM NA MSZY, POWIEDZIAŁA, ŻE CHYBA WIDZIAŁA GO JAK SIADA POCZUŁAM ZNÓW TO UCZUCIE, ZADZIAŁAŁA CHYBA ŚWIADOMOŚĆ JEGO BLISKOŚCI. Z POWODU DUŻEJ ODLEGŁOŚCI NIE MIAŁAM MOŻLIWOŚCI ZOBACZYĆ CZY TAM JEST NAPRAWDĘ. W TOKU MSZY ZAPOMNIAŁAM O WYSZUKANIU GO I IDĄC DO KOMUNII NIE PATRZYŁAM W TAMTĄ STRONĘ. WRACAJĄC DO DOMU TROCHĘ O NIM ROZMAWIAŁYŚMY. Z POCZĄTKU BYŁAM NIECHĘTNA, ODSUWAŁAM WSZYSTKO, CO ZŁEGO CHCIAŁA O NIM WSPOMNIEĆ. ROZMAWIAŁYŚMY POTEM O NASZYM STOSUNKU DO NIEGO. PO RAZ PIERWSZY PUBLICZNIE PRZYZNAŁAM SIĘ, ŻE NIE DOCENIAŁAM JEGO POMOCY. POWIEDZIAŁAM O NIM PRZYJACIEL. W NOCY SPOTKAŁAM SIĘ W NIM WE ŚNIE: STARA SZKOŁA, SALA 1. ON PRZY BIURKU, JA W PIERWSZEJ ŁAWCE. PYTAM GO CZY BYŁ NA MSZY A ON MI POTWIERDZIŁ. ZAPYTAŁAM GO O CHÓR I POWIEDZIAŁAM COŚ NA KSIĘDZA PROWADZĄCEGO. PÓŹNIEJ BYŁA JAKAŚ PLĄTANINA ZDARZEŃ, KTÓRYCH NIE UDAŁO MI SIĘ ZAPAMIĘTAĆ. SEN TEN MUSIAŁ BYĆ REAKCJĄ NA TOK WYDARZEŃ. ZNOWU SIĘ DO NIEGO ZBLIŻYŁAM, PRZYPOMNIAŁAM SOBIE JAK BLISKĄ JEST DLA MNIE OSOBĄ. DLATEGO TEŻ, GDY WIECZOREM DOWIE-DZIAŁAM SIĘ, ŻE JUŻ NIE UCZY NA POLNEJ PRZEŻYŁAM SZOK. Z DRUGIEJ STRONY UŚWIADOMIŁO MI TO, ŻE JUŻ CZAS SIĘ WYZWOLIĆ. ŻE TO JEST OBSESJA, I ŻE PO NIM ZOSTAŁY MI JUŻ TYLKO WSPOMNIENIA. CZAS ODCIĄĆ SIĘ OD PRZESZŁOŚCI, STANĄĆ NA WŁASNE NOGI. DLA WIELU MOŻE TO „COŚ” OZNACZAĆ. TA SYTUACJA MOGŁA WYGLĄDAĆ NIE¬ZDROWO BĄDŹ NIEETYCZNIE, ALE TO, CO MNIE Z NIM ŁĄCZYŁO TO TYLKO PRZY¬JAŹŃ, SILNA POTRZEBA POMOCY. A GDY JUŻ ZNALAZŁAM KOGOŚ TAKIEGO, KOMU MOGŁAM ZAUFAĆ, TO UPARCIE SIĘ GO TRZYMAŁAM I NADAL CHCIAŁABYM BYĆ BLISKO NIEGO, CHOĆ TO JUŻ RACZEJ NIEMOŻLIWE. WIEM, ŻE POPADŁAM W PSYCHOZĘ, ALE UZALEŻNIŁAM SIĘ OD NIEGO. TO BYŁ PIERWSZY CZŁOWIEK, Z KTÓRYM BYŁAM TAK BARDZO SZCZERA, KTÓREGO DOPUŚCIŁAM DO NAJWIĘKSZYCH SEKRETÓW SERCA, UKRYTYCH BARDZO GŁĘBOKO. WPADŁAM I JUŻ. STAŁAM SIĘ OFIARĄ ŻYCIA A ON OKAZAŁ MI ZAINTERESOWANIE, ZROZUMIE¬NIE I NAPRAWDĘ SIĘ PRZEJĄŁ. NAPRAWDĘ CHCIAŁ POMÓC I POMÓGŁ. ZAWDZIĘCZAM MU ŻYCIE. NIE RAZ I DWA BYŁAM BLISKO BY ZAKOŃCZYĆ SWOJE ŻYCIE. ON POMÓGŁ MI SIĘ Z TYM UPORAĆ. BYŁ ZAWSZE GDZIEŚ BLISKO MNIE I MOGŁAM ZAWSZE LICZYĆ NA JEGO POMOC, NA SŁOWA POCIESZENIA, KTÓRE GŁĘBOKO WE MNIE TKWIŁY I POMOGŁY MI, GDY GO JUŻ ZABRAKŁO. TO JEST MÓJ SKARB I NAJGŁĘBIEJ STRZEŻONY SEKRET. TO FANTASTYCZNE, ŻE W MOIM ŻYCIU POJAWIŁ SIĘ TAKI CZŁOWIEK, CZŁOWIEK, KTÓRY OT TAK PO PROSTU OKAZAŁ TROCHĘ SERCA POTRZEBUJĄCEMU. MOŻE PRZEZ NIEGO CHCIAŁAM DOTRZEĆ DO BOGA, MIEĆ ŁATWIEJ. NA PEWNO TO WSZYSTKO BYŁO SZCZERE I NIEUDAWANE. JA POTRZEBOWAŁAM POMOCY, A ON MI JĄ OKAZAŁ I DAŁ NADZIEJĘ. CIĄGLE POWTARZAŁ, ŻE UCIECZKA TO NIE ROZWIĄ¬ZANIE I TO STWIERDZENIE POZOSTAŁO MI W GŁOWIE, CHOĆ BARDZO DŁUGO SIĘ Z TYM NIE ZGADZAŁAM, MUSIAŁAM SIĘ O TYM DOPIERO PRZEKONAĆ NA WŁASNEJ SKÓRZE. ZAWSZE, GDY GO PRZY MNIE NIE BYŁO STARAŁAM SIĘ MYŚLEĆ JEGO KRYTERIAMI, CHOĆ NIE BAR¬DZO MI TO WYCHODZI… DOPIERO W ROK POTEM JAK ODSZEDŁ W CIEŃ ZROZUMIAŁAM JAK WIELE MU ZAWDZIĘCZAM. BYŁ PIERWSZĄ OSOBĄ, KTÓRA WYCIĄGNĘŁA DO MNIE RĘKĘ, KTÓREJ ZAUFAŁAM. WYCIĄGNĄŁ MNIE Z BARDZO GŁĘBOKIEJ DEPRESJI, POKAZAŁ MI, ŻE MOŻNA ŻYĆ. POJAWIŁ SIĘ W MOIM ŻYCIU W OSTATNIEJ CHWILI I URATOWAŁ MNIE. NIKT PEWNIE SIĘ O TYM NIE DOWIE, ALE WAŻNE, ŻE JA WIEM ILE TEN CZŁOWIEK MI DAŁ. MOŻE KIEDYŚ JAK GO SPOTKAM I STARCZY MI ODWAGI TO PRZYZNAM MU SIĘ DO TEGO. DŁUGO MI ZAJĘŁO DOJŚCIE DO TAKICH WNIOSKÓW I BARDZO CIESZĘ SIĘ Z TEGO. DZIĘKI TEMU CZŁOWIEKOWI MOJE ŻYCIE STAŁO SIĘ LEPSZE. I CHOĆ JESTEM SAMA I STOJĘ TERAZ NA KRAWĘDZI, TO WIEM, ŻE ON NADAL JEST ZE MNĄ. SŁYSZAŁAM, ŻE MIAŁ SIĘ OŻENIĆ, KAROL SPOTKAŁ GO PRZY PLACU ZBAWICIELA – POWIEDZIAŁ MU, ŻE UCZY W SZKOLE, ALE NIE W ŚRÓDMIEŚCIU (CHYBA NA WOLI), MOJA ZNAJOMA WIDZIAŁA GO W AUTO-BUSIE PRZY TRASIE ŁAZIENKOWSKIEJ, INNA W POBLIŻU SWOJEJ SZKOŁY. WIEM, ŻE ŻYJE, ŻE JEST W POBLIŻU – TO BARDZO DUŻO. GDY ZNÓW BYŁO MI BARDZO CIĘŻKO ON PRZYSZEDŁ DO MNIE WE ŚNIE: SPOTKALIŚMY SIĘ W SZKOLE NA POLNEJ, W SALI 28. ROZMAWIALIŚMY JAK DAWNIEJ, BYŁAM TEGO BARDZO STĘSKNIONA. JEGO SŁOWA, CHOCIAŻ TYLKO WE ŚNIE, BYŁY JAK ŁAGODNY BALSAM NA MOJE RANY, PRZYNIOSŁY TAK OCZEKIWANĄ BŁOGĄ RADOŚĆ. OBUDZIŁAM SIĘ BARDZO SZCZĘŚLIWA. NIE UKRYWAM, ŻE BRAKUJE MI GO, ŻE TĘSKNIĘ. LICZĘ NA CUD SPOTKANIA, BARDZO TEGO CHCĘ I BARDZO POTRZEBUJĘ. DLATEGO TEŻ GDY ZNOWU USŁYSZAŁAM ŻE KOLEŻANKA WIDUJE GO POPROSIŁAM BY MNIE Z NIM SKONTAKTOWAŁA, CHOĆ TO RACZEJ NIEREALNA PERSPEKTYWA. TAK CZY INACZEJ NA TE INFORMACJE SERCE MOCNIEJ ZABIŁO. ZACZĘŁAM CZĘŚCIEJ O NIM MYŚLEĆ, SZUKAĆ GO W NIEDZIELE NA 18.30. NA RAZIE BEZ SKUTKU. NA POCZĄTKU WAKACJI SPOTKAŁ GO KAROL I ZNÓW POCZUŁAM NUTKĘ ZAZDROŚCI, TYM BARDZIEJ ŻE MOJA SYTUACJA SIĘ POGORSZYŁA. ZNOWU ZACZĘŁAM BARDZO ZA TYMCZASEM UPŁYWA CORAZ WIĘCEJ CZASU. WYDAJE MI SIĘ ŻE UPŁYNĘŁY MILIONY LAT ŚWIETLNYCH OD CZASU OSTATNIEJ ROZMOWY. BARDZO ZMIENIŁAM SIĘ JA. MIMO TO CIĄGLE JEST DLA MNIE WAŻNĄ OSOBĄ, STANOWI CZĄSTKĘ MOJEGO ŻYCIA. DLATEGO TEŻ W CHWILACH TRUDNYCH ZAWSZE POWRACAM DO TYCH WSPOMNIEŃ, POZOSTAŁ MI ON JUŻ TYLKO W TYM OPOWIADANIU KTÓRE I TAK NIE JEST W STANIE ODDAĆ WSZYSTKIEGO CO WYDARZAŁO SIĘ W MOIM SERCU I DUSZY. CHCIAŁABYM ABY – NAWET JEŚLI GO NIGDY NIE SPOTKAM – BYŁ ZE MNIE DUMNY, CHOĆ WIEM ŻE TO NIEMOŻLIWE. ZAWIODŁAM I JEGO I SIEBIE. MOJE ŻYCIE STAJE SIĘ CORAZ BARDZIEJ JASNE I KLAROWNE, DLATEGO WIDZĘ JAK WIELE JEGO WNIOSKÓW SPRAWDZA SIĘ NA CO DZIEŃ I JAK CENNE I WAŻNE SĄ TE WSPOMNIENIA I TEN OKRES W MOIM ŻYCIU. JESTEM MU BARDZO WDZIĘCZ-NA. MAM NADZIEJE ŻE BĘDZIE POTRAFIŁ ZROZUMIEĆ MOJE POSTĘPOWANIE – TAK JAK WTEDY.
ISTNIEJE TYLKO DZIĘKI TEMU, ŻE ON BYŁ I ŻE WIEM, IŻ JEST NA ŚWIECIE KTOŚ, KTO NA MNIE LICZY, A KOGO NIE MOGĘ ZAWIEŚĆ. CZAS WYDAJE SIĘ WIECZNOŚCIĄ. JUŻ NIE JESTEM TĄ SAMĄ, MAŁĄ, ZAPŁAKANĄ DZIEWCZYNKĄ… JESTEM DOROSŁA, MIMO TO TĘSKNIĘ. A CHOCIAŻ NADAL Z MOICH OCZU PŁYNĄ ŁZY, TO NIE JEST TO JUŻ TO, CO WTEDY. ŻYJE, I BYĆ MOŻE BĘDĘ ŻYĆ, MAM TERAZ POMOC. TO DZIĘKI NIEMU. NAUCZYŁ MNIE ZAUFANIA I PROSZENIA O POMOC. POMÓGŁ PRZETRWAĆ JEDEN Z NAJTRUDNIEJSZYCH ETAPÓW MOJEGO ŻYCIA. JEŚLI JA JESZCZE ŻYJE TO PRZEDE WSZYSTKIM JEGO ZASŁUGA. DZIĘKUJE CI PANIE BOŻE ZA TO, IŻ POSTAWIŁEŚ GO NA MOJEJ DRODZE. MIEJ GO W OPIECE.
P O S Ł O W I E
MÓWI SIĘ, ŻE JAK KTOŚ KOMUŚ URATUJE ŻYCIE JEST ZA NIEGO ODPOWIEDZIALNY DO ŚMIERCI. TAK JEST I W NASZYM PRZYPADKU, BO CHOCIAŻ GO NIE MA GO PRZY MNIE TO ZAWSZE BĘDZIE STANOWIŁ WAŻNĄ CZEŚĆ MOJEGO ŻYCIA. DZIĘKI NIEMU CHOĆ BYŁAM NA DNIE, ŚWIADOMOŚĆ, ŻE JEST NA ŚWIECIE, CHOĆ JEDNA OSOBA, KTÓRA WE MNIE WIERZY ZAWSZE DAWAŁA MI ISKIERKĘ NADZIEI. KIEDYŚ TO MI MOŻE URATOWAĆ ŻYCIE. BEZ NIEGO NIE MIAŁABY SENSU MOJA WALKA, BO TO ON BYŁ MOJĄ NADZIEJĄ – MIMO, IŻ JEST JUŻ DALEKO…

EDIT 19-09.2016

Dzisiaj mam trzydzieści lat. Do zamieszonej historii od dawna nie wracałam, czasem odszukuje ją jedynie tutaj na bogu by dać komuś linka. Żyje i mam się dobrze, choć mam zdiagnozowaną depresję. Jak często myślę o Mariuszu? Prawie wcale. To zamierzchła przeszłość, do której dziś ciężko mi wracać. Przeszłość która wywołuje ból. Ale i uśmiech. Nowa ustawa rządowa sprawiając że drżę o tę szkołę. Czy podstawówka zamieniona w gimnazjum w roku w którym go poznałam przetrwa? Wspomnienia na pewno. Mariuszu, gdziekolwiek jesteś. Niech Bóg cię błogosławi